Ik had het in mijn agenda genoteerd: dinsdag 17 juli 2018 zou het druk worden in Vianen. Hoge gasten werden verwacht en belangstellenden van heinde en ver. Van grote menigten houd ik niet, en zeker niet als het notabelen zijn. Mannen in te strakke pakken met hun machtige armgebaren, vrouwen met te dure kapsels en blikken die om aandacht smeken.
Ik besloot een wandeling te maken en koos voor het Jan Blankenpad. Niet toevallig want precies op deze dag was het 180 jaar geleden dat de belangrijke waterbouwkundige Jan Blanken in Vianen was overleden.
Het Jan Blankenpad kan ik u aanraden wanneer u in het bezit bent van een mobiel en overweg kunt met QR. Dan is het een waar zoekfestijn naar de twaalf hardhouten paaltjes met de naam van onze held en de code waarmee u met uw scanner verhelderende teksten, tekeningen en oude foto’s op kunt halen.
Rijdend op de Lekdijk zag ik onverwacht de hoogwaardigheidsbekleders naderen, in een voornaam, historisch statenjacht, de vaderlandse driekleur hoog in top naast de elegante promotievaandels van Vianen. Door zijn de in de zon schitterende ambtsketen, kon ik onze burgemeester Wim Groeneweg moeiteloos onderscheiden. Met het opendraaien van een van de autoraampjes kwam niet alleen de gewenste verkoeling de auto binnen, maar ook de heldere stem van de burgemeester van Hellevoetsluis. Duidelijk hoorde ik de woorden van het volksliedje dat in zijn gemeente bekendheid geniet, althans bekender is dan bij ons in Vianen: “Waar Jan Blankens kop met pluimen, schittert in de zonnegloed.” Want daar ging het om vandaag, in Hellevoetsluis stond al een standbeeld. In Vianen werd nu een monument onthuld.
Toen ik ’s middags vermoeid en voldaan weer in Vianen arriveerde, was alles weer rustig als vanouds. Bij het glanzende monument, heerste een serene stilte. Er was geen kip meer te bekennen. Zelfs van de hapjes en de drankjes was de verpakking opgeruimd. Na deze emotionele, bewogen dag, genoten de notabelen ongetwijfeld van een welverdiende rust.
Met de die dag verworven kennis voelde ik het als mijn plicht om blijk te geven van mijn respect. Ik maakte foto’s van het monument en bezwoer Jan Blanken dat ik dat ieder jaar op zijn sterfdag zou herhalen om de stichters van dit kunstwerk, met zijn kwetsbare glazen panelen, aan het onderhoud te helpen herinneren.
*'Mijn Vrijstad in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
Ik besloot een wandeling te maken en koos voor het Jan Blankenpad. Niet toevallig want precies op deze dag was het 180 jaar geleden dat de belangrijke waterbouwkundige Jan Blanken in Vianen was overleden.
Het Jan Blankenpad kan ik u aanraden wanneer u in het bezit bent van een mobiel en overweg kunt met QR. Dan is het een waar zoekfestijn naar de twaalf hardhouten paaltjes met de naam van onze held en de code waarmee u met uw scanner verhelderende teksten, tekeningen en oude foto’s op kunt halen.
Rijdend op de Lekdijk zag ik onverwacht de hoogwaardigheidsbekleders naderen, in een voornaam, historisch statenjacht, de vaderlandse driekleur hoog in top naast de elegante promotievaandels van Vianen. Door zijn de in de zon schitterende ambtsketen, kon ik onze burgemeester Wim Groeneweg moeiteloos onderscheiden. Met het opendraaien van een van de autoraampjes kwam niet alleen de gewenste verkoeling de auto binnen, maar ook de heldere stem van de burgemeester van Hellevoetsluis. Duidelijk hoorde ik de woorden van het volksliedje dat in zijn gemeente bekendheid geniet, althans bekender is dan bij ons in Vianen: “Waar Jan Blankens kop met pluimen, schittert in de zonnegloed.” Want daar ging het om vandaag, in Hellevoetsluis stond al een standbeeld. In Vianen werd nu een monument onthuld.
Toen ik ’s middags vermoeid en voldaan weer in Vianen arriveerde, was alles weer rustig als vanouds. Bij het glanzende monument, heerste een serene stilte. Er was geen kip meer te bekennen. Zelfs van de hapjes en de drankjes was de verpakking opgeruimd. Na deze emotionele, bewogen dag, genoten de notabelen ongetwijfeld van een welverdiende rust.
Met de die dag verworven kennis voelde ik het als mijn plicht om blijk te geven van mijn respect. Ik maakte foto’s van het monument en bezwoer Jan Blanken dat ik dat ieder jaar op zijn sterfdag zou herhalen om de stichters van dit kunstwerk, met zijn kwetsbare glazen panelen, aan het onderhoud te helpen herinneren.
*'Mijn Vrijstad in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
RSS-feed