Het kostte me moeite om mijn abonnement op Hollands Maandblad op te zeggen. Ik lees HM al tien jaar. Het is immers het grootste, beste literaire tijdschrift van het Nederlands taalgebied. Dat zegt iedereen. Dat weet iedereen. Er staan prachtige verhalen in, van Cathelijn Schilder, Maria Staal, Thijs de Boer, Sione van Meerendonk. Maar te weinig, steeds minder, ik lees het niet meer met plezier.
Misschien komt het omdat het blad een eenmanszaak is, er maar een redacteur is. Bastiaan Bommeljé bepaalt wat er in komt. Ik ben overgeleverd aan zijn smaak, iedere maand opnieuw.
Het gevoel voor wat mooi is verandert na verloop van tijd. Bij mij, maar ook bij de baas van het tijdschrift. Het maken van HM is na al die jaren een routineklus en ook dat heeft invloed op keuzes die worden gemaakt. Dat kan niet anders. Vroegere belevenissen van (meestal dezelfde) grijze heren (essays?) zijn niet altijd boeiend. Verhalen waarin de gekte, de waanzin het thema is, komen steeds vaker terug in het tijdschrift. Het is niet meer verrassend.
Nadat ik ‘Ende hier omme’ van A.H.J. Dautzenberg had gelezen wist ik het zeker en heb de brief op de bus gedaan.
Misschien komt het omdat het blad een eenmanszaak is, er maar een redacteur is. Bastiaan Bommeljé bepaalt wat er in komt. Ik ben overgeleverd aan zijn smaak, iedere maand opnieuw.
Het gevoel voor wat mooi is verandert na verloop van tijd. Bij mij, maar ook bij de baas van het tijdschrift. Het maken van HM is na al die jaren een routineklus en ook dat heeft invloed op keuzes die worden gemaakt. Dat kan niet anders. Vroegere belevenissen van (meestal dezelfde) grijze heren (essays?) zijn niet altijd boeiend. Verhalen waarin de gekte, de waanzin het thema is, komen steeds vaker terug in het tijdschrift. Het is niet meer verrassend.
Nadat ik ‘Ende hier omme’ van A.H.J. Dautzenberg had gelezen wist ik het zeker en heb de brief op de bus gedaan.
RSS-feed
