Jan Siebelink
Ik zag afgelopen week toevallig een stukje Pauw & Witteman. Er zat een man en ik dacht, die ken ik, maar het is hem toch niet. Een verwijfd type in een leren jack met grijze lokken die aanstellerig zat te praten met een raar zangerig stemmetje en kokette gebaartjes. Hij zei: die Vera dat ben ik, en ik dacht, verdomd, toch Jan Siebelink. Pauw vroeg: sneed u dan ook in uw eigen vlees en Siebelink zei: nee, dat niet, maar ik had een fietsje en ik ging steeds kijken of het er nog stond, en toen liet hij met zijn duim en wijsvinger zien hoe een vrouw zichzelf kan bevredigen, en ik dacht, lieve god, wat doet een mens niet om de aandacht te trekken. Dinsdag zag ik hem weer, bij Max, hij begon net weer over dat fietsje en toen hij zijn duim en wijsvinger omhoog stak heb ik de tv uitgezet. Ik kon het niet aanzien een man voor wie ik altijd ontzag heb gehad en nu zat daar zo’n clown.
RSS-feed