
Na het toch wat tegenvallende boek De eilander van Klaas Toxopeus (een sentimenteel verhaal dat van toevalligheden aan elkaar hangt en eindigt met een meisje dat roept: ‘Hedwig, ik kom, ik kom’), ben ik nu begonnen in Klaas Toxopeus Omnibus. Het zijn de memoires van de schipper van de reddingboot Insulinde. De Volkskrant schreef erover: ‘Wát Toxopeus schrijft is zó boeiend, zó adembenemend, zó eerlijk-recht-door-zee, dat het lezen ervan een heerlijke verkwikking is.’ En Elsevier: ‘Een best boek. Het smaakt een mens zout op de lippen. Nederland beseft nog steeds niet, dat de Toxopeussen tot de beste families des lands behoren.’ Tja, 60 jaar geleden, toen was dat zo.
Ik heb het boek nog niet eerder gelezen. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen.
Ik heb het boek nog niet eerder gelezen. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen.