De Open Atelierroute Vianen op 29 en 30 september was mij eerlijk gezegd tegengevallen. Niet om de geëxposeerde kunst- en nijverheidswerken, nee, die waren mooi, spannend vaak, maar weinig inspirerend. Voor mij tenminste. Want op inspiratie had ik gehoopt, op ideeën voor nieuwe waterverhalen. Ik had het ook gevraagd aan de kunstenaars waarvan ik het atelier bezocht: ‘Hebt u wat gedaan met het thema water van Vianen dit jaar? Hebt u zich door het Waterjaar laten inspireren?’ De reacties varieerden van een ontwijkende blik tot een vinger naar een streep blauw op het doek of papier met de opmerking dat water altijd weer terug kwam in het werk.
Uiteindelijk besloot ik nog een kijkje te nemen in de Grote Kerk hoewel ik daar al een paar weken geleden de schilderijententoonstelling had bekeken. Misschien vond ik hier de verlangde bezieling. Maar nee, alles was nog hetzelfde, inclusief het schelle licht dat weerspiegelde in het glas waarachter de tekeningen zich bevonden.
Terwijl ik langs de achterste banken naar de uitgang slenterde, zag ik uit een ooghoek, op de plek waar kerkgangers hun bijbels en psalmboeken leggen, een prentbriefkaart. Op de voorkant stond een vrouw omgeven door water in prachtige kleuren. Achterop stond onder een Arabische tekst die ik niet kon lezen: ‘Het water dat leven schenkt’. De kaart was geadresseerd aan iemand in de flats van de Vijfheerenlanden.
Hier was sprake van een vingerwijzing en dat was niet voor het eerst in mijn leven.
Ik werd open gedaan door een jongen van een jaar of vijftien, die meteen zijn moeder riep. Toen ze de kaart zag begon ze te stralen, stak beide handen omhoog en riep iets dat ik niet verstond. Ze wees op mijn schoenen die ik snel uittrok en wenkte mij om naar binnen te komen. Nadat ik had bedankt voor snoep en thee of iets anders en de jongen toch maar een glas water voor me had neergezet, begon ze te vertellen. Het verhaal overtrof mijn stoutste verwachtingen.
De vrouw was getrouwd met een Koerdische man en met hem uit Irak gevlucht. Zijzelf kwam uit Egypte waar haar familie nog woonde. De kaart was gestuurd door haar zus die schilderijen en tekeningen maakte.
Ik vroeg wat de Arabische tekst betekende. ‘Hetzelfde als wat er in het Nederlands staat. Het water dat leven schenkt. En dat heeft een bijzondere betekenis. Mijn zus gebruikt voor het mengen van verf en kleurstof geen gewoon water, maar vruchtwater. Zij krijgt dat van vrouwen uit het dorp als ze bevallen van een gezond kind.’
Ze moest lachen om mijn verbaasde reactie. ‘De mensen in Nederland weten dat niet, en vinden het denk ik ook raar. De sarcofagen van de oude Egyptische koningen, ja, inderdaad, de farao’s, mochten alleen beschilderd worden met kleurstof gemengd met vruchtwater afkomstig van de koninklijke familie. Als daar tekort aan was, ook van heilige dieren. Het vervuilde water van de Nijl werd gebruikt voor afbeeldingen van goden uit de onderwereld.’ Ze lachte en drukte de kaart tegen haar borst.
‘Wat een schitterend verhaal,’ zei ik.
‘Nee,’ zei ze ‘het is geen verhaal, het hoort bij de geschiedenis van mijn land.’
Ze stond op. ‘Mijn man komt zo thuis, ik moet eten maken. Wilt u misschien blijven eten?’
Ik bedankte haar hartelijk.
Bij de deur klopte ze op haar buik. ‘Ik maak hier mijn eigen kunstwerkje.’
Buiten bedacht ik dat het een raadsel was hoe de kaart in de kerk was gekomen. En dat vond ik ook eigenlijk wel prima.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
Uiteindelijk besloot ik nog een kijkje te nemen in de Grote Kerk hoewel ik daar al een paar weken geleden de schilderijententoonstelling had bekeken. Misschien vond ik hier de verlangde bezieling. Maar nee, alles was nog hetzelfde, inclusief het schelle licht dat weerspiegelde in het glas waarachter de tekeningen zich bevonden.
Terwijl ik langs de achterste banken naar de uitgang slenterde, zag ik uit een ooghoek, op de plek waar kerkgangers hun bijbels en psalmboeken leggen, een prentbriefkaart. Op de voorkant stond een vrouw omgeven door water in prachtige kleuren. Achterop stond onder een Arabische tekst die ik niet kon lezen: ‘Het water dat leven schenkt’. De kaart was geadresseerd aan iemand in de flats van de Vijfheerenlanden.
Hier was sprake van een vingerwijzing en dat was niet voor het eerst in mijn leven.
Ik werd open gedaan door een jongen van een jaar of vijftien, die meteen zijn moeder riep. Toen ze de kaart zag begon ze te stralen, stak beide handen omhoog en riep iets dat ik niet verstond. Ze wees op mijn schoenen die ik snel uittrok en wenkte mij om naar binnen te komen. Nadat ik had bedankt voor snoep en thee of iets anders en de jongen toch maar een glas water voor me had neergezet, begon ze te vertellen. Het verhaal overtrof mijn stoutste verwachtingen.
De vrouw was getrouwd met een Koerdische man en met hem uit Irak gevlucht. Zijzelf kwam uit Egypte waar haar familie nog woonde. De kaart was gestuurd door haar zus die schilderijen en tekeningen maakte.
Ik vroeg wat de Arabische tekst betekende. ‘Hetzelfde als wat er in het Nederlands staat. Het water dat leven schenkt. En dat heeft een bijzondere betekenis. Mijn zus gebruikt voor het mengen van verf en kleurstof geen gewoon water, maar vruchtwater. Zij krijgt dat van vrouwen uit het dorp als ze bevallen van een gezond kind.’
Ze moest lachen om mijn verbaasde reactie. ‘De mensen in Nederland weten dat niet, en vinden het denk ik ook raar. De sarcofagen van de oude Egyptische koningen, ja, inderdaad, de farao’s, mochten alleen beschilderd worden met kleurstof gemengd met vruchtwater afkomstig van de koninklijke familie. Als daar tekort aan was, ook van heilige dieren. Het vervuilde water van de Nijl werd gebruikt voor afbeeldingen van goden uit de onderwereld.’ Ze lachte en drukte de kaart tegen haar borst.
‘Wat een schitterend verhaal,’ zei ik.
‘Nee,’ zei ze ‘het is geen verhaal, het hoort bij de geschiedenis van mijn land.’
Ze stond op. ‘Mijn man komt zo thuis, ik moet eten maken. Wilt u misschien blijven eten?’
Ik bedankte haar hartelijk.
Bij de deur klopte ze op haar buik. ‘Ik maak hier mijn eigen kunstwerkje.’
Buiten bedacht ik dat het een raadsel was hoe de kaart in de kerk was gekomen. En dat vond ik ook eigenlijk wel prima.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
RSS-feed