Ik denk aan de vrouw die daar staat

Het kabbelt teveel en het wordt nergens spannend mailde een redacteur van een tijdschrift en een schrijfvriendin zei dat ik het verhaal meteen op scherp moest zetten.
Ik ben al een uur bezig met steeds weer nieuwe zinnen en andere woorden die ik omdraai en verschuif om het spannender, scherper te maken. En het lukt niet.
Ik pak bier uit de voorraadkast met vloerverwarming (aan koud bier heb ik een hekel) en staar vanuit mijn luie stoel naar de daken van de huizen, naar de lucht met zwermen vogels en denk aan de vrouw die daar staat in haar slaapkamer. Dan zie ik hoe ze zich bekijkt in de spiegel en ‘del,’ zegt en ‘smerige sloerie.’ Ze slaat met de slaapkamerdeur.
Ik schrijf het op en voel me gelukkig.

---