Ik denk niet dat ze mij herkende, want ik ben er niet jonger op geworden. Mijn sluike lange haar van destijds heeft plaats gemaakt voor een korte kuif en begroeiing boven mijn bovenlip laat ik de vrije loop. De stoppelbaard wordt, net als de rest, bijgehouden door mijn Marokkaanse kapper die het aanduidt met klassiek.
Ik viel in voor een bevriende kinderpsycholoog met praktijk aan huis, die, om zijn relatie te redden, een cruise van een week op de Middellandse Zee had geboekt.
Laat ik de cliënt maar Sonja noemen.
Ze had twee kinderen bij zich, een jongen van vijf en een meisje van zeven. Allebei met hetzelfde probleem: bedwateren, iedere nacht weer. Zij en haar man hadden het eerst met cadeautjes geprobeerd en toen met dreigementen die met koude douches ophielden dreigementen te zijn.
Ik informeerde naar de huiselijke omstandigheden. Een werkeloze man en Sonja, die, waarschijnlijk zwart, in Amaliastein voor de yuppen die daar wonen, schoonmaakwerk deed. Zo’n gezin, waar kinderen de sluitpost zijn.
‘Ik moet u echt even onder vier ogen spreken,’ zei ik. ‘De kinderen kunnen wel even met Lego spelen in het kamertje hiernaast.’
Sonja was bevriend met onze dochter. Ze kenden elkaar van school en van de plaatselijke voetbalclub. Ze speelden in hetzelfde team.
Toen onze twee zonen niet meer met ons naar Frankrijk op vakantie gingen, vroeg dochter of ze een vriendinnetje mee mocht nemen. Ach ja, mijn vrouw en ik waren goed genoeg.
Sonja had het naar haar zin, zo erg dat ze ook dat najaar wel met ons mee naar Texel wilde.
‘Nee,’ zeiden wij tegen onze dochter, ‘daar kunnen we geen gewoonte van maken.’
Onze dochter maakt nooit problemen. Ze zei: ‘Dat komt dan eigenlijk wel goed uit, dan vraag ik of ze dinsdags mijn krant wil lopen.’
Een buurvrouw keek toe hoe ik na Texel onze koffers kleren en kratten huisraad vanuit de auto weer naar binnen zeulde.
‘Ha, buurman,’ zei ze, ‘jouw dochter loopt toch met Het Kontakt?’
In de schemering hebben mijn dochter en ik met een hark de kranten uit het water langs de Langeweg gevist. Pakken geseald met witte tape, losse kranten, papieren smurrie.
Zestien vuilniszakken heb ik naar de stadswerf van Vianen gebracht. Omzichtig, iedere dag een paar.
Sonja die wist nergens van, had misschien hier en daar een adresje gemist.
Bij het verlaten van de praktijk had Sonja tranen in haar ogen.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
Ik viel in voor een bevriende kinderpsycholoog met praktijk aan huis, die, om zijn relatie te redden, een cruise van een week op de Middellandse Zee had geboekt.
Laat ik de cliënt maar Sonja noemen.
Ze had twee kinderen bij zich, een jongen van vijf en een meisje van zeven. Allebei met hetzelfde probleem: bedwateren, iedere nacht weer. Zij en haar man hadden het eerst met cadeautjes geprobeerd en toen met dreigementen die met koude douches ophielden dreigementen te zijn.
Ik informeerde naar de huiselijke omstandigheden. Een werkeloze man en Sonja, die, waarschijnlijk zwart, in Amaliastein voor de yuppen die daar wonen, schoonmaakwerk deed. Zo’n gezin, waar kinderen de sluitpost zijn.
‘Ik moet u echt even onder vier ogen spreken,’ zei ik. ‘De kinderen kunnen wel even met Lego spelen in het kamertje hiernaast.’
Sonja was bevriend met onze dochter. Ze kenden elkaar van school en van de plaatselijke voetbalclub. Ze speelden in hetzelfde team.
Toen onze twee zonen niet meer met ons naar Frankrijk op vakantie gingen, vroeg dochter of ze een vriendinnetje mee mocht nemen. Ach ja, mijn vrouw en ik waren goed genoeg.
Sonja had het naar haar zin, zo erg dat ze ook dat najaar wel met ons mee naar Texel wilde.
‘Nee,’ zeiden wij tegen onze dochter, ‘daar kunnen we geen gewoonte van maken.’
Onze dochter maakt nooit problemen. Ze zei: ‘Dat komt dan eigenlijk wel goed uit, dan vraag ik of ze dinsdags mijn krant wil lopen.’
Een buurvrouw keek toe hoe ik na Texel onze koffers kleren en kratten huisraad vanuit de auto weer naar binnen zeulde.
‘Ha, buurman,’ zei ze, ‘jouw dochter loopt toch met Het Kontakt?’
In de schemering hebben mijn dochter en ik met een hark de kranten uit het water langs de Langeweg gevist. Pakken geseald met witte tape, losse kranten, papieren smurrie.
Zestien vuilniszakken heb ik naar de stadswerf van Vianen gebracht. Omzichtig, iedere dag een paar.
Sonja die wist nergens van, had misschien hier en daar een adresje gemist.
Bij het verlaten van de praktijk had Sonja tranen in haar ogen.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
RSS-feed