Een eerste review van mijn boek bij bol.com
En wat voor één.
Als John Toxopeus tegen het eind van zijn verhalenroman centimeter voor centimeter de laatste weken aftelt voor zijn pensioen, zou je als lezer wensen dat je nog een hele tijd in gesprek kon blijven met die man die zichzelf zo openhartig aan jou heeft voorgesteld. Die zijn werkzaam leven heeft doorgebracht in wat toch een instelling moet zijn met mooie idealen en fijne mensen: een vakbond. Die nu zijn website mijn2deleven noemt en daarmee afstand lijkt te creëren tot wat daarvoor dan blijkbaar zijn eerste leven moet zijn geweest. De mooie idealen en de fijne mensen ontmoeten elkaar in een luxe conferentiecentrum omgeven door een groot wandelgebied, waar ze de idealen verkwanselen en intussen elkaar een kopje kleiner maken. Het is ook overal hetzelfde, zo had het boek ook kunnen heten. Behalve dat er in dit geval een schrijver tussendoor is gelopen. Want een schrijver heeft, net als een gewoon mens, en wat hij er zelf ook over beweert, toch echt ook maar één leven, en geen twee. In dat leven observeert hij, registreert hij, leeft hij zich in en herinnert hij zich om het tenslotte zo te formuleren dat zijn lezers met hem meekijken, meeregistreren, zich mee inleven en zich mee herinneren. Ook voor lezers die niet thuiszijn in de perikelen van de vakbondswereld levert dat haarscherpe verhalen op die zich op het netvlies branden alsof je er zelf bij bent geweest. Verhalen die niet alleen de carrière van de vakbondsman Toxopeus samenvatten, maar ook de kern raken van alle mensen en gebeurtenissen die hij in zijn loopbaan heeft ontmoet en meegemaakt. Het is ook overal hetzelfde en iedereen kan blijven doen of er niets aan de hand is – maar wij weten het nu.
En wat voor één.
Als John Toxopeus tegen het eind van zijn verhalenroman centimeter voor centimeter de laatste weken aftelt voor zijn pensioen, zou je als lezer wensen dat je nog een hele tijd in gesprek kon blijven met die man die zichzelf zo openhartig aan jou heeft voorgesteld. Die zijn werkzaam leven heeft doorgebracht in wat toch een instelling moet zijn met mooie idealen en fijne mensen: een vakbond. Die nu zijn website mijn2deleven noemt en daarmee afstand lijkt te creëren tot wat daarvoor dan blijkbaar zijn eerste leven moet zijn geweest. De mooie idealen en de fijne mensen ontmoeten elkaar in een luxe conferentiecentrum omgeven door een groot wandelgebied, waar ze de idealen verkwanselen en intussen elkaar een kopje kleiner maken. Het is ook overal hetzelfde, zo had het boek ook kunnen heten. Behalve dat er in dit geval een schrijver tussendoor is gelopen. Want een schrijver heeft, net als een gewoon mens, en wat hij er zelf ook over beweert, toch echt ook maar één leven, en geen twee. In dat leven observeert hij, registreert hij, leeft hij zich in en herinnert hij zich om het tenslotte zo te formuleren dat zijn lezers met hem meekijken, meeregistreren, zich mee inleven en zich mee herinneren. Ook voor lezers die niet thuiszijn in de perikelen van de vakbondswereld levert dat haarscherpe verhalen op die zich op het netvlies branden alsof je er zelf bij bent geweest. Verhalen die niet alleen de carrière van de vakbondsman Toxopeus samenvatten, maar ook de kern raken van alle mensen en gebeurtenissen die hij in zijn loopbaan heeft ontmoet en meegemaakt. Het is ook overal hetzelfde en iedereen kan blijven doen of er niets aan de hand is – maar wij weten het nu.
RSS-feed