Leen Van Der Schueren Leen Van Der Schueren schrijft: ‘We doen of er niets aan de hand is’ – van John Toxopeus, is mij bijzonder meegevallen. Toegegeven, er waren twijfels. ‘Desnoods met Harde Hand’ was een stijl en een vertelvorm die mij beviel, maar wat te denken over een ‘verhaalroman’ over het vakbondswerk in Nederland? Gelukkig kreeg ik al snel door dat het meer is dan dat, veel meer. Allusies en inside jokes gaan aan mij voorbij, maar in ruil kreeg ik een rijk geïllustreerd document over 1. Hoe de ik-figuur in die tijdspanne in het leven stond: zijn werk, zijn familiebanden, zijn schaarse vrije tijd. 2. Hoe het er aan toe gaat in hiërarchische structuren, met klimmers, dalers, afvallers en nieuwkomers. 3. Hoe elke vakbondsleiding willens nillens contact met de basis verliest en intussen balanceert tussen compromissen sluiten, zwichten, eigen voordeel, terug naar af. Dit zijn slechts drie aspecten van de vele die in elk van de verhalen vanuit meerdere hoeken worden belicht. John observeert en participeert. Niemand wordt gespaard, ook hijzelf niet. De hele ervaring wordt met een kleurrijk palet in de verf gezet. De donkere tinten ontgaan de lezer niet, je voelt de onmacht tussen de regels door, maar net als de verteller ga je er niet onder door en wil je verder.
Tijd heelt niet alle wonden, maar bedekt ze met een zekere mildheid en ook dat is te merken in het boek. Het is goed dat deze getuigenis geschreven werd, voor alle partijen. Een aanrader !
Tijd heelt niet alle wonden, maar bedekt ze met een zekere mildheid en ook dat is te merken in het boek. Het is goed dat deze getuigenis geschreven werd, voor alle partijen. Een aanrader !
RSS-feed