Fietsen doe ik niet meer. Ik wandel voor mijn lichaamsbeweging, noodzakelijk nu ik ouder word. Lopen is minder gevaarlijk dan fietsen. Over ongelukken met wandelaars lees ik zelden. Bij voorkeur loop ik langs het water. Een reden om hier te blijven wonen, want in Vianen is water genoeg. De cadans van de golfslag tegen de oever sla ik op in mijn geheugen voor het ritme in de zinnen die ik nodig heb als ik schrijf.
Soms zou ik daar over willen praten, van gedachten wisselen met gelijkgestemden.
Ik ontmoet een dichter die voor zijn gezondheid fietst omdat zijn hartslag dan vertraagt. Wandelen houdt hij niet lang vol.
We lenen een kano. Hij roeit omdat dat goed voor zijn hartslag is. Ik sla op de zijkant van de boot en geef het juiste ritme aan.
Vlakbij de Hofpoort houden we stil. Hij draagt een gedicht voor waarmee hij onlangs een prijs heeft gewonnen. Ik luister geduldig en kijk om me heen. Gedichten hebben me nooit geboeid.
Halverwege een zin leg ik een hand op zijn arm en wijs hem op twee parende kikkers.
Hij vraagt wat daar bijzonder aan is.
Ik zeg: ‘De bovenste is een speler van de voetbalvereniging Brederodes. Ik herken hem aan de groengele strepen.’
De dichter lacht. ‘Die onderste is dan zeker de verzorgster van VV Vianen.’
‘Ken jij die dan?’
‘Ach,’ zegt hij, ‘een vrouwenelftal heeft VV Vianen niet.’
‘Hoe weet je dat het een vrouwtje is?’ vraag ik nog.
Hij leest verder en ik luister. Zijn gedicht gaat over de geheimen van water.
We brengen de kano terug.
De dichter zegt: ‘Ik ga morgen weer fietsen.’
Het is voorjaar. Ik wandel langs de voormalige slotgracht van kasteel Batenstein. Er zwemmen kikkertjes met alle kleuren van de regenboog.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
Soms zou ik daar over willen praten, van gedachten wisselen met gelijkgestemden.
Ik ontmoet een dichter die voor zijn gezondheid fietst omdat zijn hartslag dan vertraagt. Wandelen houdt hij niet lang vol.
We lenen een kano. Hij roeit omdat dat goed voor zijn hartslag is. Ik sla op de zijkant van de boot en geef het juiste ritme aan.
Vlakbij de Hofpoort houden we stil. Hij draagt een gedicht voor waarmee hij onlangs een prijs heeft gewonnen. Ik luister geduldig en kijk om me heen. Gedichten hebben me nooit geboeid.
Halverwege een zin leg ik een hand op zijn arm en wijs hem op twee parende kikkers.
Hij vraagt wat daar bijzonder aan is.
Ik zeg: ‘De bovenste is een speler van de voetbalvereniging Brederodes. Ik herken hem aan de groengele strepen.’
De dichter lacht. ‘Die onderste is dan zeker de verzorgster van VV Vianen.’
‘Ken jij die dan?’
‘Ach,’ zegt hij, ‘een vrouwenelftal heeft VV Vianen niet.’
‘Hoe weet je dat het een vrouwtje is?’ vraag ik nog.
Hij leest verder en ik luister. Zijn gedicht gaat over de geheimen van water.
We brengen de kano terug.
De dichter zegt: ‘Ik ga morgen weer fietsen.’
Het is voorjaar. Ik wandel langs de voormalige slotgracht van kasteel Batenstein. Er zwemmen kikkertjes met alle kleuren van de regenboog.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
RSS-feed