mijn2deleven van John Toxopeus
  • Weblog
  • Publicaties en recensies
  • Bibliografie
  • Knipsels

Een gekozen burgemeester*

21/10/2018

0 Reacties

 
Foto
'Natuurlijk kan dat nu niet meer, want Vianen is per 1 januari 2019 niet langer een zelfstandige gemeente. Maar als de inwoners die mochten kiezen, was het vrijwel zeker wie burgemeester van de Vrijstad Vianen zou worden. Iemand die een is met onze stad als een vis met het water, die iedereen kent en makkelijk een praatje maakt, met de kleinen en de groten. Hij is van alle markten thuis en daar ook altijd te vinden, onze visboer Bram van Diermen, die eigenlijk Klaas heet van zijn voornaam en geen Van Diermen van zijn achternaam.
‘Mijn kinderen krijgen altijd een stukje kibbeling als we even moeten wachten,’ zei een jonge moeder, ‘want het is er altijd druk. En hij weet ook wat ik lekker vind. Gebakken garnalen,’ voegde ze er snel aan toe. ‘Pakt vis altijd op met een plastic handschoen en is goed voor zijn personeel,’ zei een horecaondernemer op de Voorstraat. En uit de mond van een gemeenteambtenaar die hem vanuit het stadhuis kan zien: ‘Als we haast hebben en hem bellen, zwaait hij naar ons en brengt de bestelling persoonlijk langs. Ook de wethouders gaan er dikwijls een harinkje happen.’
Natuurlijk zijn er ook zeurpieten die altijd iets hebben op- of aan te merken: ‘Ja, vanuit zijn kraam lijkt hij gezellig en aardig, maar als hij gewoon tussen de mensen staat en zich niet achter zijn veilige muur van zee- en zoetwaterbanket kan verschuilen, dan zie je vast een heel andere man.’
 
Een bestuurslid van de Toneelroute die in september plaats zou vinden, ging een portie paling halen.
‘Klaas,’ zei ze, ‘we hebben voor de Toneelroute een act, waarbij een visboer de hoofdrol speelt. Lijkt het je wat om die rol te spelen? Er over nadenken mag natuurlijk.’
‘Daar hoef ik helemaal niet over na te denken,’ zei Klaas.
‘Zie je wel,' fluisterde de zeurpiet die stiekem achter het bestuurslid stond mee te luisteren, ‘dat durft hij helemaal niet.'
‘Natuurlijk doe ik dat,’ zei Klaas. ‘Toneelspelen heb ik altijd al willen doen.’
 
Op zondag 9 september stond Klaas op de Voorstraat te acteren met drommen mensen voor zijn neus. ‘Het is natuurlijk geweldig om van je werk je hobby te maken,’ zei hij toen ik vroeg wat hij ervan vond.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

Siervissen*

15/10/2018

0 Reacties

 
Foto
Guus, een kleinzoon van mijn oudste zus, belt, of hij een keer op bezoek mag komen met zijn vriend, Sebo, waarmee hij in Hoef en Haag een huis heeft gekocht. Ze vinden het leuk om kennis te maken nu we bijna buren zijn. Misschien wil ik ze dan de binnenstad van Vianen laten zien.
De week daarop wandelen we door de Voorstraat waar ik ze attendeer op verwijzingen naar het Waterjaar van Vianen in de etalages. De jongens verbazen zich over de leegstaande winkels in zo’n leuk stadje. Sebo strijkt met zijn hand over het houten kozijn van een monumentaal winkelpand. ‘Kijk,’ zegt hij, ‘zoiets bedoel ik nou. Zie je het voor je, sluierstaarten, maanvissen, neontetra’s of gewone goudvissen achter dit glas in plaats van die lelijke aanplakbiljetten en andere vulsels.’ Hij bekijkt de uitgestalde schilderstukken in de etalage en schudt meewarig zijn hoofd.
Guus moet lachen en vertelt dat hij de liefde van zijn vriend moet delen met siervissen, waarmee Sebo exposities en manifestaties aankleedt en waardoor hij een zekere bekendheid geniet.
‘Zo’n schitterende leegstaande etalage moet je vullen met rekken vol bakken met de levende pracht van waterdieren.’ Met een armgebaar maakt Sebo duidelijk dat hij het over het totale raamoppervlak heeft. ‘Dat trekt pas de aandacht en ongetwijfeld toeristen. Ik zou het wel weten. Van Voorstraat 43 maak ik zo een begrip.’ Hij schatert.
Ik vertel dat we een centrummanager hebben die altijd open staat voor nieuwe ideeën.
‘Maar daarmee is zo’n winkelpand natuurlijk nog niet verhuurd of verkocht’, zegt Guus. ‘En wie zorgt er hier voor de vissen?’
‘O,’ zeg ik, ‘we hebben de ROC Midden Nederland die altijd op zoek is naar stageplaatsen. Je komt de leerlingen overal tegen, in het zwembad, de bibliotheek en sportverenigingen.’ Ik merk dat ik enthousiast begin te worden. ‘Het is een schitterende publiekstrekker voor het Waterjaar bovendien. Dat duurt nog tot juni volgend jaar.’ Ik pak mijn mobiel en zoek het e-mailadres van de centrummanager van Vianen.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

Eerst water, de rest komt later!*

8/10/2018

0 Reacties

 
Foto
Er staat een jongen voor de deur. Vreemden die aanbellen benader ik met argwaan wat, als ze me aanspreken met voorgekauwde verkooppraatjes, kan ontaarden in agressie.
Dit is een scholier, een beetje dikke jongen met een linnen draagtas van een ROC.
Hij vraagt of ik in oktober wil collecteren voor de brandwondenstichting. Hij laat een identiteitskaart zien.
Mijn kleinkinderen, dat is het eerste waar ik aan denk. De kortgeleden aangeschafte Quooker met gloeiend heet water waar ze nog niet aan gewend zijn, een braadpan met kokend vet die te ver naar voren staat. De foto’s en filmpjes die ik heb opgezocht voor het schrijven van een verhaal.
‘Collectanten aan de deur, daar ben ik wel aan gewend,’ zeg ik, ‘maar iemand die komt vragen om te collecteren, dat heb ik niet eerder meegemaakt.’
‘Dat hoor ik vaker,’ zegt de jongen, ‘maar ik verdien er punten mee. Op school mochten we iets doen wat te maken heeft met het Waterjaar, en ik heb hier voor gekozen. U heeft toch wel gehoord van het Waterjaar van Vianen?’
‘Zeker,’ zeg ik. ‘Maar waarom dan de brandwondenstichting?’
‘Mijn moeder komt uit Volendam en is in de nieuwjaarsnacht van 2001 maar net aan de cafébrand ontsnapt.’
Ik zeg dat ik me dat nog wel kan herinneren en dat hij me wel als collectant mag noteren.
‘Wacht even,’ zeg ik, ‘ik ben zo terug.’
Van boven haal ik mijn debuutbundel Desnoods met harde hand en zet in de inhoudsopgave een streepje voor het verhaal ‘Littekens’, en vertel hem dat ik dat heb geschreven naar aanleiding van die brand.
Ik vul het aanmeldingsformulier in en vraag of zijn moeder ongeschonden uit de vuurzee is gekomen.
‘Zo goed als,’ zegt hij, ‘in ieder geval haar borsten en benen. Ook na de transplantaties. Daar heeft ze nog erg op aan moeten dringen.’ Hij stopt het formulier en mijn boek in zijn draagtas. ‘Anders was ik er misschien helemaal niet geweest, zegt mijn vader altijd.’ Hij steekt de draagtas omhoog. ‘Ik zal het mijn moeder laten lezen.’
 
Op het kaartje dat hij heeft achtergelaten staat dikgedrukt: Eerst water, de rest komt later!
 
Ps. Mocht u in oktober de collectant voor de brandwondenstichting gemist hebben, dan kunt u uw bijdrage overmaken op bankrekeningnummer NL93RABO0388013222 ten name van Nederlandse Brandwonden Stichting.


*​​'Mijn Vrijstad  Vianen in Waterverhalen', ​een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

Waterdierendag*

4/10/2018

0 Reacties

 
Foto
​De dieren zijn erg zenuwachtig. Ze laten de helft van hun eten staan en plassen op plaatsen waar dat niet mag. Binnenkort is het de grote dag. Dan mogen ze naar de Voorstraat om het Waterjaar van Vianen te vieren. Dan mogen ze dansen, springen en kopje duikelen in de fonteintjes, sproeiertjes en spuitertjes die in het wegdek van de Voorstraat zijn aangelegd. Stiekem midden in de nacht, als iedereen slaapt. De Partij voor de Dieren heeft dat geregeld, want dieren horen er ook bij en ze zijn allemaal dol op water.
Zo leert iedereen elkaar beter kennen. Dat is de bedoeling van het Waterjaar.
Nee, natuurlijk niet alle dieren mogen komen, dat zijn er namelijk veel te veel. Alleen huisdieren van leerlingen van de basisschool want die zijn het meest sociaal, en van elk dier één soort. Ze zijn uitgekozen in het geheim en mogen er met niemand over praten.
 
Tijdens de eerste dierenbijeenkomst zegt een slimme cavia: ‘Maar als iemand ons nou herkent, iemand die ’s nachts zijn plasserige hond uitlaat of de burgemeester die een wandelingetje maakt omdat hij niet kan slapen vanwege alle problemen van de stad?’
‘We gaan verkleed,’ zegt het konijn. ‘Ik heb nog een wortelpak, dat heb ik nog over van carnaval.’
‘Nee,’ tokt de kip, ‘je moet er wel uitzien als iets dat met water te maken heeft. Ik ga in ieder geval als waterhoentje. Ik hoef alleen mijn veren maar zwart te verven.’
Er wordt gestemd en alleen een ezeltje stemt tegen omdat die niks bedenken kan, al is het ook het slimste ezeltje van Vianen.
‘Wij maken wel horentjes op je hoofd,’ zeggen een paar wandelende takken, ‘dan ben je net een waterbuffel. Natuurlijk hangen we dan netjes naar beneden. En je moet zielig blijven kijken want dat hoort ook bij een waterbuffel.’
‘Ik ga als wc-borstel piept een egeltje,’ maar de bouvier gromt dat dat natuurlijk niks met water heeft te maken.
‘Jij weet zeker niet dat wc water closet betekent?’ knispert een spin die  in de hoek van de kamer van een Pools jongetje woont zonder dat zijn ouders daarvan weten.
 
Na de vergadering gaat iedereen met zijn hoofd vol ideeën terug naar het huis waar hij huisdier is.
Een oude grijze kater kijkt ergens door een raam en ziet dat ze één dier hebben gemist. Hij sluipt door een kier naar binnen en haalt uit de vissenkom de goudvis die ze allemaal waren vergeten.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel van 100 zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Srengholt.
0 Reacties

Natte kranten*

1/10/2018

0 Reacties

 
Foto
Ik denk niet dat ze mij herkende, want ik ben er niet jonger op geworden. Mijn sluike lange haar van destijds heeft plaats gemaakt voor een korte kuif en begroeiing boven mijn bovenlip laat ik de vrije loop. De stoppelbaard wordt, net als de rest, bijgehouden door mijn Marokkaanse kapper die het aanduidt met klassiek.
Ik viel in voor een bevriende kinderpsycholoog met praktijk aan huis, die, om zijn relatie te redden, een cruise van een week op de Middellandse Zee had geboekt.
Laat ik de cliënt maar Sonja noemen.
Ze had twee kinderen bij zich, een jongen van vijf en een meisje van zeven. Allebei met hetzelfde probleem: bedwateren, iedere nacht weer. Zij en haar man hadden het eerst met cadeautjes geprobeerd en toen met dreigementen die met koude douches ophielden dreigementen te zijn.
Ik informeerde naar de huiselijke omstandigheden. Een werkeloze man en Sonja, die, waarschijnlijk zwart, in Amaliastein voor de yuppen die daar wonen, schoonmaakwerk deed. Zo’n gezin, waar kinderen de sluitpost zijn.
‘Ik moet u echt even onder vier ogen spreken,’ zei ik. ‘De kinderen kunnen wel even met Lego spelen in het kamertje hiernaast.’
 
Sonja was bevriend met onze dochter. Ze kenden elkaar van school en van de plaatselijke voetbalclub. Ze speelden in hetzelfde team.
Toen onze twee zonen niet meer met ons naar Frankrijk op vakantie gingen, vroeg dochter of ze een vriendinnetje mee mocht nemen. Ach ja, mijn vrouw en ik waren goed genoeg.
Sonja had het naar haar zin, zo erg dat ze ook dat najaar wel met ons mee naar Texel wilde.
‘Nee,’ zeiden wij tegen onze dochter, ‘daar kunnen we geen gewoonte van maken.’
Onze dochter maakt nooit problemen. Ze zei: ‘Dat komt dan eigenlijk wel goed uit, dan vraag ik of ze dinsdags mijn krant wil lopen.’
 
Een buurvrouw keek toe hoe ik na Texel onze koffers kleren en kratten huisraad vanuit de auto weer naar binnen zeulde.
‘Ha, buurman,’ zei ze, ‘jouw dochter loopt toch met Het Kontakt?’
 
In de schemering hebben mijn dochter en ik met een hark de kranten uit het water langs de Langeweg gevist. Pakken geseald met witte tape, losse kranten, papieren smurrie.
Zestien vuilniszakken heb ik naar de stadswerf van Vianen gebracht. Omzichtig, iedere dag een paar.
Sonja die wist nergens van, had misschien hier en daar een adresje gemist.
 
Bij het verlaten van de praktijk had Sonja tranen in haar ogen.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

17 juli: een gedenkwaardige dag*

28/9/2018

0 Reacties

 
Foto
Ik had het in mijn agenda genoteerd: dinsdag 17 juli 2018 zou het druk worden in Vianen. Hoge gasten werden verwacht en belangstellenden van heinde en ver. Van grote menigten houd ik niet, en zeker niet als het notabelen zijn. Mannen in te strakke pakken met hun machtige armgebaren, vrouwen met te dure kapsels en blikken die om aandacht smeken.
Ik besloot een wandeling te maken en koos voor het Jan Blankenpad. Niet toevallig want precies op deze dag was het 180 jaar geleden dat de belangrijke waterbouwkundige Jan Blanken in Vianen was overleden.
Het Jan Blankenpad kan ik u aanraden wanneer u in het bezit bent van een mobiel en overweg kunt met QR. Dan is het een waar zoekfestijn naar de twaalf hardhouten paaltjes met de naam van onze held en de code waarmee u met uw scanner verhelderende teksten, tekeningen en oude foto’s op kunt halen.
 
Rijdend op de Lekdijk zag ik onverwacht de hoogwaardigheidsbekleders naderen, in een voornaam, historisch statenjacht, de vaderlandse driekleur hoog in top naast de elegante promotievaandels van Vianen. Door zijn de in de zon schitterende ambtsketen, kon ik onze burgemeester Wim Groeneweg moeiteloos onderscheiden. Met het opendraaien van een van de autoraampjes kwam niet alleen de gewenste verkoeling de auto binnen, maar ook de heldere stem van de burgemeester van Hellevoetsluis. Duidelijk hoorde ik de woorden van het volksliedje dat in zijn gemeente bekendheid geniet, althans bekender is dan bij ons in Vianen: “Waar Jan Blankens kop met pluimen, schittert in de zonnegloed.” Want daar ging het om vandaag, in Hellevoetsluis stond al een standbeeld. In Vianen werd nu een monument onthuld.
 
Toen ik ’s middags vermoeid en voldaan weer in Vianen arriveerde, was alles weer rustig als vanouds. Bij het glanzende monument, heerste een serene stilte. Er was geen kip meer te bekennen. Zelfs van de hapjes en de drankjes was de verpakking opgeruimd. Na deze emotionele, bewogen dag, genoten de notabelen ongetwijfeld van een welverdiende rust.
Met de die dag verworven kennis voelde ik het als mijn plicht om blijk te geven van mijn respect. Ik maakte foto’s van het monument en bezwoer Jan Blanken dat ik dat ieder jaar op zijn sterfdag zou herhalen om de stichters van dit kunstwerk, met zijn kwetsbare glazen panelen, aan het onderhoud te helpen herinneren.

*'Mijn Vrijstad in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

De opvoeding is begonnen*

24/9/2018

0 Reacties

 
Foto
Maanden na mijn open brief aan de manager van zwembad Helsdingen over de in het water samenscholende vrouwen, alle commotie die daar op volgde en de ludieke actie van de manager om mij een keer op een dinsdag in mijn eentje baantjes te laten trekken, ontdek ik een nieuwe ontwikkeling. Een ontwikkeling waar ik blij van word.
Het zwembad is in drie delen verdeeld. Er staan bordjes op de kant: ‘Vanwege toenemende drukte rond zwemmen’. Bij de eerste twee banen staat daarboven met vette letters ‘Recreanten Baan’. Rode pijlen geven aan hoe je heen en weer moet zwemmen. Bij de volgende drie banen vermeldt het bordje ‘Snelle Baan’ met ook weer de pijlen die de bedoeling illustreren. De achterste baan is de ‘Borstcrawl baan’ waarbij een borstcrawlend  figuurtje volstaat.
Ik vraag aan de badmeester of het helpt. ‘Ja,’ zegt hij, ‘maar echt rondzwemmen doen ze nog niet.’
Zal ik de badmeester vertellen dat er beter ‘rondzwemmen’ dan ‘rond zwemmen’ op de bordjes kan staan? Dat de mensen het anders misschien verkeerd begrijpen?
 
Er komt een vrouw binnen die ik herken. Ze is alleen. Ze kijkt strak langs me heen als ze de badmeester groet. Ik pak mijn handdoek en zeg dat de opvoeding is begonnen.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden. Met tekeningen van Gert Strengholt.
0 Reacties

Water in de kerk*

17/9/2018

2 Reacties

 
Foto
Mijn kleindochter zei dat ze de katholieke kerk gezelliger vond dan de Grote Kerk aan de Voorstraat waar we altijd komen om Kerstfeest te vieren. In de katholieke kerk met die lange moeilijke naam was ze geweest met haar schoolklas. Bij de ingang stond een mooi versierde kom water. Dat water was gezegend. Daar kon je een kruisje mee slaan. Je mocht er ook van drinken, maar dat deed bijna niemand, want dat was niet zo fris als iedereen er met zijn handen in had gezeten. Omdat het speciaal water was mocht je het niet weggooien. Je mocht het wel aan de planten geven.
Ik zei dat ik dat allemaal niet wist.
‘Weet je waarom er verschillende kerken zijn?’ vroeg ik.
‘Geen idee.’
Ik beloofde haar dat een keer uit te leggen.
Zo’n waterjaar is daarvoor natuurlijk een mooie aanleiding.
 
Vreemd genoeg heeft geen van beide kerken met hun grote maatschappelijke betekenis en verantwoordelijkheid blijk gegeven van betrokkenheid bij het Waterjaar in Vianen. De wil is er ongetwijfeld, maar het ontbreekt aan ideeën. Terwijl er voor de hand liggende mogelijkheden zijn. Zo tonen twee klassieke Bijbelverhalen het verschil tussen het rooms-katholieke en protestants-christelijke geloof.
 
In het Bijbelverhaal de Bruiloft van Kana (Johannes 2:1-12), verandert Jezus water in wijn. Jezus zelf hecht belang aan de blijdschap, een bruiloftsfeest van twee jonggeliefden en verricht voor hen zijn eerste wonder. Tegenover een rooms-katholieke kerk werd vroeger ook steevast een café geopend die na de mis goede zaken deed. Voor berouw na de zonden kunnen katholieken bij de pastoor terecht en de Heilige Maagd Maria doet bij de Allerhoogste voorspraak, zeg maar een goed woordje.
 
Onbestaanbaar bij de protestanten, de Calvinisten. Die zijn zelf verantwoordelijk tegenover God. Daar zit geen pastoor, priester, bisschop, kardinaal, paus of Heilige Maagd nog tussen. In de Bijbel is te lezen hoe gelovigen het beste kunnen leven.  De dominee helpt alleen bij het lezen en begrijpen van Zijn Woord. Voor vergeving van je zonden kun je niet bij hem of haar, maar alleen bij God zelf terecht. Het bijbelverhaal waarin Jezus over het water loopt (Mattheüs 14:22-36) laat de directe band tussen Jezus en zijn volgelingen zien. Jezus komt naar je toe als je niet weet hoe het verder moet, zelfs op een manier die voor ons mensenkinderen ondenkbaar is. Een typisch Calvinistische geloofsbeleving.
 
Mijn kleindochter zegt dat ze binnenkort een moskee gaan bezoeken, dus nu verdiep ik me in de Koran. Tot op heden ben ik nog geen waterverhalen tegengekomen.


*'Mijn Vrijstad in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.
2 Reacties

Een regionale specialiteit*

12/9/2018

0 Reacties

 
Foto
​Soms ga ik op jacht met vrienden die daarvoor speciaal naar Vianen komen. Reden: dit centrum van het rivierengebied wordt druk bevolkt door muskusratten, een ware plaag die onze dijken onveilig maakt. Het waterschap Rivierenland vangt er zo’n 4.000 per jaar. Mijn vrienden die uit België komen, noemen de dieren waterkonijnen en vinden het een lekkernij. Ik moet ze daar gelijk in geven. Als ze hier zijn maken ze van een deel van de vangst altijd een heerlijke stoofpot klaar. Meestal hebben ze er genoeg om een flinke buit mee terug naar Vlaanderen te nemen. Ik verdenk ze ervan dat ze er goed aan verdienen, want Belgische dijken zijn er niet veel. Het viel mijn vrouw onlangs al op dat ze hier steeds vaker zijn.
 
Zelf begin ik er niet aan, maar mocht u uw gasten, bij voorbeeld met kerst, op een bijzonder regionaal product willen trakteren, dan heeft u hier een recept voor een heerlijke stoofpot.
Ingrediënten voor vier personen: 2 muskusratten, gefileerd, in stukken gesneden; 5 eetlepels boter; 1½ kopje zure room; 1/3 kopje azijn; 5 gesneden sjalotten; zout en peper naar smaak; een halve theelepel tijm; andere kruiden naar smaak.
Bereidingswijze: smelt 3 eetlepels boter in een braadschotel en bak de stukken muskusrat daarin lichtbruin; meng de room, azijn, sjalotten, zout, peper, kruiden en de rest van de boter; giet de helft van dit mengsel over de muskusrat; dek de schaal af en laat dit sudderen op een heel laag pitje; voeg de rest van het room mengsel toe; gedurende tien minuten zachtjes opwarmen tot de saus dik wordt.
De ragoût rat musqué Vianais serveert u met het donkere bier van Duits en Lauret dat gebrouwen wordt in fort Everdingen te Vianen.
 
De restaurants in Vianen wagen zich er niet aan. Maar als u erom blijft vragen, komt daar vast verandering in.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.
0 Reacties

Uitgeverij Vijfheerenlanden publiceert Waterverhalen

7/9/2018

0 Reacties

 
Foto
Zondag 9 september maakt u op de Voorstraat van Vianen kennis met mijn korte waterverhalen. Ze worden begin 2019 uitgegeven door Uitgeverij Vijfheerenlanden. U leest over mijn uitgeverij in de Nieuwsbrief die ik deze week verstuurde. Ook vertel ik wat u kunt verwachten van de verhalenbundel ‘Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen’.
​

    Contact? Graag! 

Abonneren op nieuwsbrief
0 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>
    Foto
    Bezoek de website voor alle weetjes en nieuwtjes

    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotoreportage van de presentatie op vrijdag 15 september 2017
    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op zaterdag 8 oktober 2016.
    Wil je een gesigneerd exemplaar van een van mijn boeken? Mail je adres naar
    info@mijn2deleven.nl
    Foto
    Mijn verhalen in literaire tijdschriften
    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op 18 september 2015.
    Picture
    Picture
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op 3 juni 2014.

    Foto

    RSS-feed