In de wetenschap worden ontdekkingen dikwijls bij toeval gedaan. Het overkwam mij na een gesprek met een ondernemer uit Vianen, al is verder onderzoek nog wel nodig.
De ondernemer vertelde over zijn drukke leven en de rust die hij zocht in de natuur. Hij maakte wandelingen langs de Lek. Hij roemde de schitterende rivier en het Waterschap dat zorgt voor wandelpaden door en langs de rijke begroeiing. Op het bos en de hei was hij al tijden uitgekeken.
‘Er is één plek,’ zei hij, ‘waar de rust mij letterlijk overvalt. Wat daar met mij gebeurt is ongekend. In deze hectische periode ga ik er twee keer per week naartoe.’
Ik ken hem als een nuchtere zakenman dus had ik geen reden om zijn verhaal in twijfel te trekken. Maar toen ik doorvroeg , begon hij te lachen. ‘Nee, schrijvertje, dan is het straks bekend in heel Vianen. En nou moet ik razendsnel weer aan het werk.’ Hij is eigenaar van een coffeeshop.
Niet lang daarna herinnerde ik hem aan ons gesprek omdat ik een overspannen familielid wilde helpen. Ik beloofde dat ik er met geen woord over zou schrijven.
‘De vispassage bij de sluizen van Hagestein,’ vertrouwde de koffieverkoper me toe.
Mijn familielid was zielsgelukkig en kon sinds tijden weer rustig slapen. Hetzelfde gebeurde met een vroegere collega die uit kwam huilen omdat hij niet in staat was een stabiele relatie in stand te houden. Ook hij bezocht de voor de zalmen en forellen bestemde stroomversnelling, samen met zijn nieuwe vriendin, die inmiddels zwanger bleek te zijn.
Bij een schrijver werkte het niet. Ze was jankend bij een uitgever weggelopen en had al twee maanden geen letter op papier gekregen. Na een uurtje aan het water in de klapstoeltjes die ik altijd bij me heb, barstte ze in huilen uit.
‘Wat koop ik voor dit stomme gedoe. Die vissen die zo nodig een trap af moeten, kunnen dat ook wel zonder mij.’
Dat die vissen de andere kant op willen, had haar niet veel kunnen schelen en zeker ook niet veel geholpen als ik er op gewezen had. Dacht ik toen. Want later viel het mij op dat familie en vrienden die niet wisten dat de vissen tegen de stroom in zwemmen, geen baat hadden bij deze rustgevende plek. Integendeel, ik werd het nieuwe mikpunt van hun woede en frustratie.
Een psycholoog die ik hierover sprak, zegt dat hij een verklaring heeft. Je gedachtestroom vereenzelvigt zich onbewust met de stroom van de rivier. Wanneer je je bewust bent van de opwaartse zwemrichting van de vissen, geeft dat je gedachtestroom tegendruk en dat zorgt voor rust. Weet je niet hoe de vispassage werkt, dan komt er geen verandering in je negatieve gedachtestroom.
Of zijn theorie klopt, wordt onderzocht. Ook de overheid is geïnteresseerd. Gedacht wordt aan meerdere vispassages in onze rivieren, waarbij het natuurlijk niet nodig is dat er ook vissen gebruik van maken.
Zoals met de meeste psychologische processen, volstaat de suggestie.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
De ondernemer vertelde over zijn drukke leven en de rust die hij zocht in de natuur. Hij maakte wandelingen langs de Lek. Hij roemde de schitterende rivier en het Waterschap dat zorgt voor wandelpaden door en langs de rijke begroeiing. Op het bos en de hei was hij al tijden uitgekeken.
‘Er is één plek,’ zei hij, ‘waar de rust mij letterlijk overvalt. Wat daar met mij gebeurt is ongekend. In deze hectische periode ga ik er twee keer per week naartoe.’
Ik ken hem als een nuchtere zakenman dus had ik geen reden om zijn verhaal in twijfel te trekken. Maar toen ik doorvroeg , begon hij te lachen. ‘Nee, schrijvertje, dan is het straks bekend in heel Vianen. En nou moet ik razendsnel weer aan het werk.’ Hij is eigenaar van een coffeeshop.
Niet lang daarna herinnerde ik hem aan ons gesprek omdat ik een overspannen familielid wilde helpen. Ik beloofde dat ik er met geen woord over zou schrijven.
‘De vispassage bij de sluizen van Hagestein,’ vertrouwde de koffieverkoper me toe.
Mijn familielid was zielsgelukkig en kon sinds tijden weer rustig slapen. Hetzelfde gebeurde met een vroegere collega die uit kwam huilen omdat hij niet in staat was een stabiele relatie in stand te houden. Ook hij bezocht de voor de zalmen en forellen bestemde stroomversnelling, samen met zijn nieuwe vriendin, die inmiddels zwanger bleek te zijn.
Bij een schrijver werkte het niet. Ze was jankend bij een uitgever weggelopen en had al twee maanden geen letter op papier gekregen. Na een uurtje aan het water in de klapstoeltjes die ik altijd bij me heb, barstte ze in huilen uit.
‘Wat koop ik voor dit stomme gedoe. Die vissen die zo nodig een trap af moeten, kunnen dat ook wel zonder mij.’
Dat die vissen de andere kant op willen, had haar niet veel kunnen schelen en zeker ook niet veel geholpen als ik er op gewezen had. Dacht ik toen. Want later viel het mij op dat familie en vrienden die niet wisten dat de vissen tegen de stroom in zwemmen, geen baat hadden bij deze rustgevende plek. Integendeel, ik werd het nieuwe mikpunt van hun woede en frustratie.
Een psycholoog die ik hierover sprak, zegt dat hij een verklaring heeft. Je gedachtestroom vereenzelvigt zich onbewust met de stroom van de rivier. Wanneer je je bewust bent van de opwaartse zwemrichting van de vissen, geeft dat je gedachtestroom tegendruk en dat zorgt voor rust. Weet je niet hoe de vispassage werkt, dan komt er geen verandering in je negatieve gedachtestroom.
Of zijn theorie klopt, wordt onderzocht. Ook de overheid is geïnteresseerd. Gedacht wordt aan meerdere vispassages in onze rivieren, waarbij het natuurlijk niet nodig is dat er ook vissen gebruik van maken.
Zoals met de meeste psychologische processen, volstaat de suggestie.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
RSS-feed