​Soms ga ik op jacht met vrienden die daarvoor speciaal naar Vianen komen. Reden: dit centrum van het rivierengebied wordt druk bevolkt door muskusratten, een ware plaag die onze dijken onveilig maakt. Het waterschap Rivierenland vangt er zo’n 4.000 per jaar. Mijn vrienden die uit België komen, noemen de dieren waterkonijnen en vinden het een lekkernij. Ik moet ze daar gelijk in geven. Als ze hier zijn maken ze van een deel van de vangst altijd een heerlijke stoofpot klaar. Meestal hebben ze er genoeg om een flinke buit mee terug naar Vlaanderen te nemen. Ik verdenk ze ervan dat ze er goed aan verdienen, want Belgische dijken zijn er niet veel. Het viel mijn vrouw onlangs al op dat ze hier steeds vaker zijn.
 
Zelf begin ik er niet aan, maar mocht u uw gasten, bij voorbeeld met kerst, op een bijzonder regionaal product willen trakteren, dan heeft u hier een recept voor een heerlijke stoofpot.
Ingrediënten voor vier personen: 2 muskusratten, gefileerd, in stukken gesneden; 5 eetlepels boter; 1½ kopje zure room; 1/3 kopje azijn; 5 gesneden sjalotten; zout en peper naar smaak; een halve theelepel tijm; andere kruiden naar smaak.
Bereidingswijze: smelt 3 eetlepels boter in een braadschotel en bak de stukken muskusrat daarin lichtbruin; meng de room, azijn, sjalotten, zout, peper, kruiden en de rest van de boter; giet de helft van dit mengsel over de muskusrat; dek de schaal af en laat dit sudderen op een heel laag pitje; voeg de rest van het room mengsel toe; gedurende tien minuten zachtjes opwarmen tot de saus dik wordt.
De ragoût rat musqué Vianais serveert u met het donkere bier van Duits en Lauret dat gebrouwen wordt in fort Everdingen te Vianen.
 
De restaurants in Vianen wagen zich er niet aan. Maar als u erom blijft vragen, komt daar vast verandering in.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.

Aan autowassen heb ik een grondige hekel. Ik stel het uit tot het niet anders meer kan. Tot mijn vrouw de auto nodig heeft voor een dag shoppen met vriendinnen of voor een begrafenis en vegen op de zoom van haar nieuwe lange jurk de dag volledig zullen verpesten. Dus dan ga ik maar, om een langdurige echtelijke ruzie uit de weg te gaan. Uit eigen beweging doe ik het hooguit als ik behoefte heb aan een liefdevolle aai over mijn bol.
Nu dit jaar al mijn zintuigen gericht zijn op water, was er nog een andere reden voor een spontaan bezoek aan de wasstraat van Autobedrijf Kooijman aan de Stuartweg. Wat kwam ik daar over water te weten? Was daar nog iets te zien wat mij altijd was ontgaan, verzonken in gedachten over bezigheden buiten die cabine met zijn stompzinnig gezeem en gespons? Ik besloot mijn camera mee te nemen.
 
Ik koos bewust voor het Diamondprogramma, omdat ik daar het meeste spektakel van verwachtte. Het was op een na het duurste, maar dat kon me niet schelen dit keer. De wasstraat moest aan het werk gezet.
Ik heb er geen spijt van als ik de foto’s bekijk. De zeepvlokken die op de voorruit worden geslingerd, gevolgd door snoeiharde stralen water uit de honderden gaten van het ingenieuze sproeisysteem. De donkerblauwe borstels, gestuurd door de kordate, maar zorgzame hand van een onzichtbare reuzin die geen plekje van de voor-, boven en achterkant overslaat om er zeker van te zijn dat mijn auto zich niet meer voor kritische blikken hoeft te schamen. De onderkant doet ze niet omdat dat programma te kostbaar is. Ze knipoogt met haar halogene ogen net zo lang als de wasbeurt duurt. Op de welgevormde zijspiegels waar mijn Mazda 3 zo trots op is, draaien als in een wervelstorm bolvormige druppels die me doen denken aan het vet op de kippensoep van mijn moeder. Ik draai mij om en ga op mijn knieën zitten. Ik staar door een spookachtig gordijn van sop naar de bumper van een zwarte Mercedes die ik meteen herken van de snelweg, als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. De hufter die nu gedwongen is om netjes op zijn beurt te wachten.
 
De schoonheid van de wasstraat, zo moet de fotowedstrijd gaan heten die ik van plan ben uit te schrijven. Voor een foto-expositie van de winnende inzenders is de showroom van Autobedrijf Kooijman uitermate geschikt. Ik hoop op deelnemers uit het hele land.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.   

De tekeningen van beeldend kunstenaar Gert Strengholt vermengen werkelijkheid met fantasie waarbij de verbeelding voorrang krijgt. Ook bij het schrijven van mijn korte verhalen komt fictie op de eerste plaats. Het schept een band tussen de tekeningen en de teksten.
Eén kunstwerk van Gert Strengholt boeit mij in het bijzonder. Een stier, mijn sterrenbeeld, maar hier is het de Oppergod Zeus, berucht om zijn seksuele escapades. Hij heeft zojuist de Fenicische prinses Europa ontvoerd.
De stier met zijn buit wil in mijn verhalenbundel. Hij stampt en dreigt als ik hem de toegang weiger. Want een verhaal over Vianen en Water levert hij niet.
 
Als ik ’s ochtends wakker word en uitkijk over de uiterwaarden van de Lek, verschijnt door flarden mist de stier. Ik ontwaar een onbestemd genotsgevoel. Waan ik mij de Oppergod Zeus? Dwingt de verleidelijke prinses op zijn rug mij tot nieuwe, zoete dromen?
Dan zie ik waarvoor zij mijn aandacht vraagt, waarmee ze mij in vervoering brengt. De vijf vlechten, als een kroon op haar hoofd. De vijf strengen haar, symbool voor de gemeente Vijfheerenlanden waar Vianen per 1 januari 2019 deel van is. Een sieraad dat Europa in de schoot wordt geworpen.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.