mijn2deleven van John Toxopeus
  • Weblog
  • Publicaties en recensies
  • Bibliografie
  • Knipsels

Jatwerk*

3/9/2018

0 Reacties

 
Foto
Toen ik vijftig werd kreeg ik van mijn oudste zoon en zijn vrienden een bijzonder cadeau. Verknocht als ik ben aan Amsterdam verrasten ze me met een Amsterdammertje, eerlijk gejat bij Gemeentewerken van de hoofdstad waar een van de vrienden werkzaam was. Amsterdammertjes kom je in Amsterdam overal tegen. Ze voorkomen dat automobilisten zich de stoep toe-eigenen en ze zijn duidelijk herkenbaar door de karakteristieke drie Andreaskruizen uit het wapen van de stad. De heilige Andreas werd opgehangen aan zo’n kruis, omdat hij niet op dezelfde manier als Jezus ter dood wilde worden gebracht.
Ik mocht aanwijzen waar ik mijn Amerdammertje in de tuin wilde hebben, uit het zicht vanaf de weg, want jatten is nog steeds strafbaar, zeker als het om een zo herkenbaar overheidseigendom gaat. De jaarlijkse reinigingsbeurt met rode menie en de daaropvolgende schilderbeurt, is het enige wat ik doe in de tuin.
 
Tijdens een wandeling door Everdingen, een van de kerndorpen van de Vrijstad Vianen, bracht ik een bezoek aan de Roomkatholieke Heilige Petrus en Pauluskerk, en het daarachter gelegen kerkhof. Als oplettende bezoeker kon het niet ontsnappen aan mijn aandacht: een Amsterdammertje tussen de struiken. Net als in veel Bijbelverhalen had ook hier een gedaantewisseling plaats gevonden. Het paaltje deed zich voor als waterkraan. Om maar niets aan de gewenste duidelijkheid over te laten, had het zich omringd met gieters en waterkannen.
Of u bij een bezoek aan dit kerkhof hetzelfde aan zult treffen weet ik niet. Een zinsbegoocheling sluit ik niet uit. Anders blijft gejat natuurlijk gejat.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.
0 Reacties

Niet alleen wandelen

1/9/2018

0 Reacties

 
Foto
Vrijdag 31 augustus, Jan Blanken stadswandeling met Ben Böing, Dick Aanen en twee bezoekers uit Bussum, onder leiding van Hans Kluit van de Historische vereniging ‘Het Land van Brederode’. Niet alleen wandelen dus, ook uitleg en verhalen van Hans aan de hand van foto’s, tekeningen en schetsen die hij grotendeels zelf heeft gemaakt. ’s Avonds heb ik een verhaaltje geschreven over zijn schitterende tekening van de burcht Op de Bol, het oudste kasteel van Vianen.
0 Reacties

Welkom in de wasstraat*

27/8/2018

0 Reacties

 
Foto
Aan autowassen heb ik een grondige hekel. Ik stel het uit tot het niet anders meer kan. Tot mijn vrouw de auto nodig heeft voor een dag shoppen met vriendinnen of voor een begrafenis en vegen op de zoom van haar nieuwe lange jurk de dag volledig zullen verpesten. Dus dan ga ik maar, om een langdurige echtelijke ruzie uit de weg te gaan. Uit eigen beweging doe ik het hooguit als ik behoefte heb aan een liefdevolle aai over mijn bol.
Nu dit jaar al mijn zintuigen gericht zijn op water, was er nog een andere reden voor een spontaan bezoek aan de wasstraat van Autobedrijf Kooijman aan de Stuartweg. Wat kwam ik daar over water te weten? Was daar nog iets te zien wat mij altijd was ontgaan, verzonken in gedachten over bezigheden buiten die cabine met zijn stompzinnig gezeem en gespons? Ik besloot mijn camera mee te nemen.
 
Ik koos bewust voor het Diamondprogramma, omdat ik daar het meeste spektakel van verwachtte. Het was op een na het duurste, maar dat kon me niet schelen dit keer. De wasstraat moest aan het werk gezet.
Ik heb er geen spijt van als ik de foto’s bekijk. De zeepvlokken die op de voorruit worden geslingerd, gevolgd door snoeiharde stralen water uit de honderden gaten van het ingenieuze sproeisysteem. De donkerblauwe borstels, gestuurd door de kordate, maar zorgzame hand van een onzichtbare reuzin die geen plekje van de voor-, boven en achterkant overslaat om er zeker van te zijn dat mijn auto zich niet meer voor kritische blikken hoeft te schamen. De onderkant doet ze niet omdat dat programma te kostbaar is. Ze knipoogt met haar halogene ogen net zo lang als de wasbeurt duurt. Op de welgevormde zijspiegels waar mijn Mazda 3 zo trots op is, draaien als in een wervelstorm bolvormige druppels die me doen denken aan het vet op de kippensoep van mijn moeder. Ik draai mij om en ga op mijn knieën zitten. Ik staar door een spookachtig gordijn van sop naar de bumper van een zwarte Mercedes die ik meteen herken van de snelweg, als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. De hufter die nu gedwongen is om netjes op zijn beurt te wachten.
 
De schoonheid van de wasstraat, zo moet de fotowedstrijd gaan heten die ik van plan ben uit te schrijven. Voor een foto-expositie van de winnende inzenders is de showroom van Autobedrijf Kooijman uitermate geschikt. Ik hoop op deelnemers uit het hele land.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.   
0 Reacties

Een sieraad voor Europa*

23/8/2018

0 Reacties

 
Foto
De tekeningen van beeldend kunstenaar Gert Strengholt vermengen werkelijkheid met fantasie waarbij de verbeelding voorrang krijgt. Ook bij het schrijven van mijn korte verhalen komt fictie op de eerste plaats. Het schept een band tussen de tekeningen en de teksten.
Eén kunstwerk van Gert Strengholt boeit mij in het bijzonder. Een stier, mijn sterrenbeeld, maar hier is het de Oppergod Zeus, berucht om zijn seksuele escapades. Hij heeft zojuist de Fenicische prinses Europa ontvoerd.
De stier met zijn buit wil in mijn verhalenbundel. Hij stampt en dreigt als ik hem de toegang weiger. Want een verhaal over Vianen en Water levert hij niet.
 
Als ik ’s ochtends wakker word en uitkijk over de uiterwaarden van de Lek, verschijnt door flarden mist de stier. Ik ontwaar een onbestemd genotsgevoel. Waan ik mij de Oppergod Zeus? Dwingt de verleidelijke prinses op zijn rug mij tot nieuwe, zoete dromen?
Dan zie ik waarvoor zij mijn aandacht vraagt, waarmee ze mij in vervoering brengt. De vijf vlechten, als een kroon op haar hoofd. De vijf strengen haar, symbool voor de gemeente Vijfheerenlanden waar Vianen per 1 januari 2019 deel van is. Een sieraad dat Europa in de schoot wordt geworpen.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
0 Reacties

De verhalenvisser

20/8/2018

0 Reacties

 
Foto
 Op 9 september zit ik als visser, u kunt me niet missen,
om samen met u naar verhalen te vissen.
Sleept u er eentje aan de wal
Dan lees ik die voor op gedragen toon
Want dat is uw verdiende loon.
Uw vangst krijgt u mee* met graat en al.


*desgewenst gesigneerd
0 Reacties

Vervreemding*

16/8/2018

0 Reacties

 
Foto
Mijn oudste kleindochter vroeg me haar te helpen met het maken van een werkstuk voor school. Ze mocht het onderwerp zelf kiezen als het maar te maken had met het Waterjaar van Vianen. Ze weet dat ik daar korte verhalen over schrijf.
Mijn kleindochter is acht jaar oud en zit in groep vijf. Ik verbaas me iedere keer weer over de uitdagende opdrachten die ze meekrijgt.
 
We wandelen onder de Lekpoort door naar  de rivier, want de Lek is het onderwerp dat ze heeft gekozen. We blijven staan bij het informatiebord over de coupure, de doorgang in de waterkering die zich daar bevindt. Mijn kleindochter vraagt of het water van de Lek helemaal tot hier kan komen. Ze kan het nauwelijks geloven. Ze leest de tekst van het bord en zegt dat ze dat over die coupure wel op wil schrijven. Als ik er een foto van maak vraagt ze of die mooie letter W met die golfjes aan de poten van het Waterschap Rivierenland er ook opstaat. Mijn kleindochter is erg gevoelig voor vormen en kleuren.
Bij de rivier staat de Ponthoeve, het pannenkoekenrestaurant dat ze zo goed kent, en een informatiebord over de uiterwaarden die er voor zorgen dat het water van de Lek niet te hoog wordt. Onderweg daar naartoe vertel ik dat het Waterschap Rivierenland niet alleen zorgt voor bescherming van Vianen tegen overstromingen, maar ook voor het zuiveren van het afvalwater. Ik vertel dat we daar allemaal ieder jaar belasting voor betalen en dat we er dus eigenlijk samen zorgen dat we veilig en onbezorgd in Vianen kunnen blijven wonen. Als ze vraagt hoeveel we betalen, zeg ik dat ik dat ik dat niet precies weet, maar dat ik het voor haar op zal zoeken.
 
Thuis zoek ik tevergeefs in mijn ordner ‘Vaste lasten’ naar de aanslagen van het Waterschap, de rekeningen met de kenmerkende gekantelde paarse W in het briefhoofd. Ik weet zeker dat ze in deze map moeten zitten. Na vruchteloos bladeren besluit ik de ordner systematisch door te werken te beginnen bij het begin. En dan zie ik op de achterkant van het eerste vel, een rekening van BSR, een onooglijk W’tje in de kleur en de vorm die ik zoek. De BSR, afkorting van Belastingsamenwerking Rivierenland, die ik onbewust vereenzelvig met de regionale heffingen en dus zonder veel nadenken jaarlijks overmaak.
Er bekruipt mij een soort wrevel. Het komt door die steriele, nietszeggende afkorting BSR. Het is die ambtelijke, fantasieloze aanduiding die voor vervreemding zorgt. De betrokkenheid die ik voelde bij het zien van het beeldmerk en naam van het Waterschap is er niet meer. Het gevoel een bijdrage te leveren aan een veilige en schone leefomgeving is verdwenen, uitgedoofd.
Het kleurrijke logo van BSR ziet er schitterend uit. Dat kan ik moeilijk ontkennen. Er is ongetwijfeld een hoop geld voor betaald. Echter, mijn wrevel wordt er niet minder van, integendeel, het ontaardt in een vorm van opstandigheid. Ik voel me genoodzaakt een brief te schrijven waarin ik mij beklaag over hun gebrek aan bescheidenheid. Gedrag dat past bij niet meer dan een administratiekantoor. Boekhouders, saaie cijferaars dienen zich niet op de voorgrond te dringen ten koste van mannen en vrouwen die in weer en wind in de klei en in de stank en vuiligheid van rioolzuiveringsinstallaties werken aan een schoon en veilig milieu. Aan een pauw die met andermans veren pronkt hebben wij geen behoefte.
 
Mijn kleindochter schreef in haar werkstuk dat het geld voor de bescherming van het land tegen het water van de Lek, aan vreemde mensen wordt betaald. Ze kreeg een 8+.
Er is nog hoop.

*'
Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
0 Reacties

Een rustgevende ontdekking*

10/8/2018

0 Reacties

 
Foto
In de wetenschap worden ontdekkingen dikwijls bij toeval gedaan. Het overkwam mij na een gesprek met een ondernemer uit Vianen, al is verder onderzoek nog wel nodig.
De ondernemer vertelde over zijn drukke leven en de rust die hij zocht in de natuur. Hij maakte wandelingen langs de Lek. Hij roemde de schitterende rivier en het Waterschap dat zorgt voor wandelpaden door en langs de rijke begroeiing. Op het bos en de hei was hij al tijden uitgekeken.
‘Er is één plek,’ zei hij, ‘waar de rust mij letterlijk overvalt. Wat daar met mij gebeurt is ongekend. In deze hectische periode ga ik er twee keer per week naartoe.’
Ik ken hem als een nuchtere zakenman dus had ik geen reden om zijn verhaal in twijfel te trekken. Maar toen ik doorvroeg , begon hij te lachen. ‘Nee, schrijvertje, dan is het straks bekend in heel Vianen. En nou moet ik razendsnel weer aan het werk.’ Hij is eigenaar van een coffeeshop.
Niet lang daarna herinnerde ik hem aan ons gesprek omdat ik een overspannen familielid wilde helpen. Ik beloofde dat ik er met geen woord over zou schrijven.
‘De vispassage bij de sluizen van Hagestein,’ vertrouwde de koffieverkoper me toe.
 
Mijn familielid was zielsgelukkig en kon sinds tijden weer rustig slapen. Hetzelfde gebeurde met een vroegere collega die uit kwam huilen omdat hij niet in staat was een stabiele relatie in stand te houden. Ook hij bezocht de voor de zalmen en forellen bestemde stroomversnelling, samen met zijn nieuwe vriendin, die inmiddels zwanger bleek te zijn.
Bij een schrijver werkte het niet. Ze was jankend bij een uitgever weggelopen en had al twee maanden geen letter op papier gekregen. Na een uurtje aan het water in de klapstoeltjes die ik altijd bij me heb, barstte ze in huilen uit.
‘Wat koop ik voor dit stomme gedoe. Die vissen die zo nodig een trap af moeten, kunnen dat ook wel zonder mij.’
Dat die vissen de andere kant op willen, had haar niet veel kunnen schelen en zeker ook niet veel geholpen als ik er op gewezen had. Dacht ik toen. Want later viel het mij op dat familie en vrienden die niet wisten dat de vissen tegen de stroom in zwemmen, geen baat hadden bij deze rustgevende plek. Integendeel, ik werd het nieuwe mikpunt van hun woede en frustratie.
 
Een psycholoog die ik hierover sprak, zegt dat hij een verklaring heeft. Je gedachtestroom vereenzelvigt zich onbewust met de stroom van de rivier. Wanneer je je bewust bent van de opwaartse zwemrichting van de vissen, geeft dat je gedachtestroom tegendruk en dat zorgt voor rust. Weet je niet hoe de vispassage werkt, dan komt er geen verandering in je negatieve gedachtestroom.
Of zijn theorie klopt, wordt onderzocht. Ook de overheid is geïnteresseerd. Gedacht wordt aan meerdere vispassages in onze rivieren, waarbij het natuurlijk niet nodig is dat er ook vissen gebruik van maken.
Zoals met de meeste psychologische processen, volstaat de suggestie.


*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
0 Reacties

De Godzilla van Vianen*

6/8/2018

0 Reacties

 
Foto
Donderdag 26 juli 2018 werd de grote pomp verplaatst. Ik maakte foto’s van onze twee ademloos toekijkende kleinzoons, want die had ik meegenomen. Deze historische gebeurtenis zouden ze zich altijd blijven herinneren. Bovendien was het een voorbeeld van de waan van de dag waarover ik ze later zou vertellen.
 
De grote pomp vond in 1662 zijn eerste plek op de Voorstraat voor het stadhuis. Fris en gezond grondwater, een zegen voor de bevolking en passanten. In 1895 een sta-in-de-weg, afgedankt en overgebracht naar de tuin van het Rijksmuseum van Amsterdam. In 1979 teruggehaald door de gemeente die na lang zoeken een plek vond op de hoek van de Valkenstraat en de Badhuisstraat. In 1991 kreeg de pomp weer zijn oorspronkelijke plek, voor het stadhuis. In 2018 maken commerciële belangen verplaatsing noodzakelijk naar een plek bij de buren voor de deur.
 
De grote pomp, sinds zijn verhuizing naar Amsterdam ontdaan van zijn leidingen, zijn zwengel vastgezet, niet meer in staat te functioneren, hangt in de lucht. Machteloos en krachteloos, overgeheveld naar een trailer. Enkele meters verderop wordt de Godzilla van Vianen opnieuw aan de Voorstraat vastgeklonken.
 
‘Opa, je zit toch niet te huilen?’
Ik vertel de jongetjes niet dat ik ineens moet denken aan mijn vader. Hoe hij werd verhuisd van zijn tweekamerwoning naar eenzelfde woning aan de overkant van de gang om renovatie mogelijk te maken. Twee kamers, exact het spiegelbeeld. Dat ik de opa van hun vader zelden zo verward heb gezien. Zelfs zijn schaakspel liet hij onaangeroerd. Dat hij een week later was overleden. Ook dat komt allemaal later wel.
Ik wijs mijn kleinzoons op de scheurtjes tussen de stenen, die steeds breder en dieper worden, als de rimpels van een oude man.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
0 Reacties

De minnares*

3/8/2018

0 Reacties

 
Foto
Het Drieluik, theater in de Buitenstad, een van de hoogtepunten van het Waterjaar van Vianen, herinnert mij een avond lang aan mijn opa. De vader van mijn vader was beroepsvliegenier. Hij is neergeschoten boven Het Kanaal en voor de Zeeuwse kust in zee gestort. Zeeland waar hij geboren is.
Sjaan Flikweert vertelt over Zee Land, het Land van haar opa, hoe het er ruikt, de rust, het ritme van het leven, hoe je vissen de kop inslaat. Ik herken de woorden uit de verhalen van mijn vader wanneer hij herinneringen ophaalt over zijn vader. Ik zou nog wel eens naar hem willen zoeken, naar zijn gevechtsvliegtuig dat zijn doodskist werd.
 
Is het wel zeker dat hij is omgekomen? Mijn oma heeft het nooit geloofd. Het was geen gelukkig huwelijk. Jasper Koopmans en Jurriaan de Vos lijken haar gelijk te geven. Ze rennen voor hun leven, staan op de uitkijk, worstelen met de vijand, spartelen en kronkelen, liggen stuiptrekkend op het gras. Plotseling slaan er hekken dicht, klinken er schoten. De Bos Boys springen in het water van de Lek. Na zes minuten komen ze boven.
 
Freya, de godin van de liefde staat voor mijn neus, naast Odin, Thor en Søl , de andere Noorse goden, zojuist opgedoken uit de Lek. Ze vertellen het verhaal van de Ragnarock. Freya lokt, daagt uit, zegt dat ze iedere man kan hebben. Lijkt ze op zijn minnares of verschijnt ze hier in levende lijve? Ze buigt voorover, tuit haar lippen als ik foto’s van haar neem. Ik kan mijn opa niets kwalijk nemen.
 
Ik aarzel als ik langs haar loop en weet dat ik een keus moet maken. Wie kent de waarheid over mijn opa? Ik tik Jasper Koopmans op zijn schouder. Hij vertelt wat er onder water gebeurt en vraagt of ik het geheim wil houden.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
0 Reacties

Om nooit te vergeten*

29/7/2018

2 Reacties

 
Foto
Voor het uitglijden van het schooljaar naar de vakantie wordt water gebruikt. Het meest bizarre gebruik van water dat ik dit Waterjaar in Vianen ben tegengekomen. Kinderen klimmen op een metershoge opblaasbare glijbaan en roetsjen er aan de andere kant weer af, gillend natuurlijk, richting een grote waterbak. Ook onze kleinkinderen deden mee.
 
Ik herinner me de lagere school, zoals de basisschool heette in mijn jeugd, en de laatste dag voor de vakantie. Het hoofd van de school gaat de klassen langs. Een statige man in een driedelig pak. Hij heeft kleine oogjes die dwars door je heen kunnen kijken, waarschijnlijk de reden waarom hij het zo ver heeft geschopt. Hij staat vooral in mijn geheugen gegrift om de boodschap die hij die dag voor ons heeft. De juf of meester voor de klas weet al wat er gaat gebeuren en wij natuurlijk ook op den duur. Het hoofd krijgt een krijtje aangereikt en schrijft een woord op het bord. Het woord ‘onmiddellijk’ of ‘diner’ of ‘chirurg’. Daaronder schrijft hij zijn eigen naam, zijn achternaam. Zijn voornaam wordt alleen soms gefluisterd en is, weten wij zeker, uitsluitend gereserveerd voor zijn vrouw. Vervolgens schalt het hoofd het woord door de klas, spelt het letter voor letter en zegt dat wij de manier waarop je het schrijft nu nooit meer zullen vergeten. ‘En mij ook niet,’ voegt hij er met een gemaakte schaterlach aan toe. Zestig jaar later stel ik vast dat hij gelijk heeft gehad.
 
Ik kijk naar het hoofd van de basisschool. Hij zit bovenaan, op het punt waar de kinderen naar beneden zullen glijden. Hij houdt ze even vast, of tegen, of geeft ze een zetje, precies wat er van het hoofd van een basisschool wordt gevraagd. Ouders, opa’s en oma’s maken foto’s. De meesten kennen alleen zijn voornaam. Tenslotte glijdt hij ook zelf naar beneden, het geheugen van de kinderen in.

*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen' een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
2 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>
    Foto
    Bezoek de website voor alle weetjes en nieuwtjes

    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotoreportage van de presentatie op vrijdag 15 september 2017
    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op zaterdag 8 oktober 2016.
    Wil je een gesigneerd exemplaar van een van mijn boeken? Mail je adres naar
    info@mijn2deleven.nl
    Foto
    Mijn verhalen in literaire tijdschriften
    Foto
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op 18 september 2015.
    Picture
    Picture
    Klik op de afbeelding voor een fotorapportage van de presentatie op 3 juni 2014.

    Foto

    RSS-feed