Toen ik vijftig werd kreeg ik van mijn oudste zoon en zijn vrienden een bijzonder cadeau. Verknocht als ik ben aan Amsterdam verrasten ze me met een Amsterdammertje, eerlijk gejat bij Gemeentewerken van de hoofdstad waar een van de vrienden werkzaam was. Amsterdammertjes kom je in Amsterdam overal tegen. Ze voorkomen dat automobilisten zich de stoep toe-eigenen en ze zijn duidelijk herkenbaar door de karakteristieke drie Andreaskruizen uit het wapen van de stad. De heilige Andreas werd opgehangen aan zo’n kruis, omdat hij niet op dezelfde manier als Jezus ter dood wilde worden gebracht.
Ik mocht aanwijzen waar ik mijn Amerdammertje in de tuin wilde hebben, uit het zicht vanaf de weg, want jatten is nog steeds strafbaar, zeker als het om een zo herkenbaar overheidseigendom gaat. De jaarlijkse reinigingsbeurt met rode menie en de daaropvolgende schilderbeurt, is het enige wat ik doe in de tuin.
Tijdens een wandeling door Everdingen, een van de kerndorpen van de Vrijstad Vianen, bracht ik een bezoek aan de Roomkatholieke Heilige Petrus en Pauluskerk, en het daarachter gelegen kerkhof. Als oplettende bezoeker kon het niet ontsnappen aan mijn aandacht: een Amsterdammertje tussen de struiken. Net als in veel Bijbelverhalen had ook hier een gedaantewisseling plaats gevonden. Het paaltje deed zich voor als waterkraan. Om maar niets aan de gewenste duidelijkheid over te laten, had het zich omringd met gieters en waterkannen.
Of u bij een bezoek aan dit kerkhof hetzelfde aan zult treffen weet ik niet. Een zinsbegoocheling sluit ik niet uit. Anders blijft gejat natuurlijk gejat.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.
Ik mocht aanwijzen waar ik mijn Amerdammertje in de tuin wilde hebben, uit het zicht vanaf de weg, want jatten is nog steeds strafbaar, zeker als het om een zo herkenbaar overheidseigendom gaat. De jaarlijkse reinigingsbeurt met rode menie en de daaropvolgende schilderbeurt, is het enige wat ik doe in de tuin.
Tijdens een wandeling door Everdingen, een van de kerndorpen van de Vrijstad Vianen, bracht ik een bezoek aan de Roomkatholieke Heilige Petrus en Pauluskerk, en het daarachter gelegen kerkhof. Als oplettende bezoeker kon het niet ontsnappen aan mijn aandacht: een Amsterdammertje tussen de struiken. Net als in veel Bijbelverhalen had ook hier een gedaantewisseling plaats gevonden. Het paaltje deed zich voor als waterkraan. Om maar niets aan de gewenste duidelijkheid over te laten, had het zich omringd met gieters en waterkannen.
Of u bij een bezoek aan dit kerkhof hetzelfde aan zult treffen weet ik niet. Een zinsbegoocheling sluit ik niet uit. Anders blijft gejat natuurlijk gejat.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019 bij Uitgeverij Vijfheerenlanden.
RSS-feed