Mijn oudste kleindochter vroeg me haar te helpen met het maken van een werkstuk voor school. Ze mocht het onderwerp zelf kiezen als het maar te maken had met het Waterjaar van Vianen. Ze weet dat ik daar korte verhalen over schrijf.
Mijn kleindochter is acht jaar oud en zit in groep vijf. Ik verbaas me iedere keer weer over de uitdagende opdrachten die ze meekrijgt.
We wandelen onder de Lekpoort door naar de rivier, want de Lek is het onderwerp dat ze heeft gekozen. We blijven staan bij het informatiebord over de coupure, de doorgang in de waterkering die zich daar bevindt. Mijn kleindochter vraagt of het water van de Lek helemaal tot hier kan komen. Ze kan het nauwelijks geloven. Ze leest de tekst van het bord en zegt dat ze dat over die coupure wel op wil schrijven. Als ik er een foto van maak vraagt ze of die mooie letter W met die golfjes aan de poten van het Waterschap Rivierenland er ook opstaat. Mijn kleindochter is erg gevoelig voor vormen en kleuren.
Bij de rivier staat de Ponthoeve, het pannenkoekenrestaurant dat ze zo goed kent, en een informatiebord over de uiterwaarden die er voor zorgen dat het water van de Lek niet te hoog wordt. Onderweg daar naartoe vertel ik dat het Waterschap Rivierenland niet alleen zorgt voor bescherming van Vianen tegen overstromingen, maar ook voor het zuiveren van het afvalwater. Ik vertel dat we daar allemaal ieder jaar belasting voor betalen en dat we er dus eigenlijk samen zorgen dat we veilig en onbezorgd in Vianen kunnen blijven wonen. Als ze vraagt hoeveel we betalen, zeg ik dat ik dat ik dat niet precies weet, maar dat ik het voor haar op zal zoeken.
Thuis zoek ik tevergeefs in mijn ordner ‘Vaste lasten’ naar de aanslagen van het Waterschap, de rekeningen met de kenmerkende gekantelde paarse W in het briefhoofd. Ik weet zeker dat ze in deze map moeten zitten. Na vruchteloos bladeren besluit ik de ordner systematisch door te werken te beginnen bij het begin. En dan zie ik op de achterkant van het eerste vel, een rekening van BSR, een onooglijk W’tje in de kleur en de vorm die ik zoek. De BSR, afkorting van Belastingsamenwerking Rivierenland, die ik onbewust vereenzelvig met de regionale heffingen en dus zonder veel nadenken jaarlijks overmaak.
Er bekruipt mij een soort wrevel. Het komt door die steriele, nietszeggende afkorting BSR. Het is die ambtelijke, fantasieloze aanduiding die voor vervreemding zorgt. De betrokkenheid die ik voelde bij het zien van het beeldmerk en naam van het Waterschap is er niet meer. Het gevoel een bijdrage te leveren aan een veilige en schone leefomgeving is verdwenen, uitgedoofd.
Het kleurrijke logo van BSR ziet er schitterend uit. Dat kan ik moeilijk ontkennen. Er is ongetwijfeld een hoop geld voor betaald. Echter, mijn wrevel wordt er niet minder van, integendeel, het ontaardt in een vorm van opstandigheid. Ik voel me genoodzaakt een brief te schrijven waarin ik mij beklaag over hun gebrek aan bescheidenheid. Gedrag dat past bij niet meer dan een administratiekantoor. Boekhouders, saaie cijferaars dienen zich niet op de voorgrond te dringen ten koste van mannen en vrouwen die in weer en wind in de klei en in de stank en vuiligheid van rioolzuiveringsinstallaties werken aan een schoon en veilig milieu. Aan een pauw die met andermans veren pronkt hebben wij geen behoefte.
Mijn kleindochter schreef in haar werkstuk dat het geld voor de bescherming van het land tegen het water van de Lek, aan vreemde mensen wordt betaald. Ze kreeg een 8+.
Er is nog hoop.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
Mijn kleindochter is acht jaar oud en zit in groep vijf. Ik verbaas me iedere keer weer over de uitdagende opdrachten die ze meekrijgt.
We wandelen onder de Lekpoort door naar de rivier, want de Lek is het onderwerp dat ze heeft gekozen. We blijven staan bij het informatiebord over de coupure, de doorgang in de waterkering die zich daar bevindt. Mijn kleindochter vraagt of het water van de Lek helemaal tot hier kan komen. Ze kan het nauwelijks geloven. Ze leest de tekst van het bord en zegt dat ze dat over die coupure wel op wil schrijven. Als ik er een foto van maak vraagt ze of die mooie letter W met die golfjes aan de poten van het Waterschap Rivierenland er ook opstaat. Mijn kleindochter is erg gevoelig voor vormen en kleuren.
Bij de rivier staat de Ponthoeve, het pannenkoekenrestaurant dat ze zo goed kent, en een informatiebord over de uiterwaarden die er voor zorgen dat het water van de Lek niet te hoog wordt. Onderweg daar naartoe vertel ik dat het Waterschap Rivierenland niet alleen zorgt voor bescherming van Vianen tegen overstromingen, maar ook voor het zuiveren van het afvalwater. Ik vertel dat we daar allemaal ieder jaar belasting voor betalen en dat we er dus eigenlijk samen zorgen dat we veilig en onbezorgd in Vianen kunnen blijven wonen. Als ze vraagt hoeveel we betalen, zeg ik dat ik dat ik dat niet precies weet, maar dat ik het voor haar op zal zoeken.
Thuis zoek ik tevergeefs in mijn ordner ‘Vaste lasten’ naar de aanslagen van het Waterschap, de rekeningen met de kenmerkende gekantelde paarse W in het briefhoofd. Ik weet zeker dat ze in deze map moeten zitten. Na vruchteloos bladeren besluit ik de ordner systematisch door te werken te beginnen bij het begin. En dan zie ik op de achterkant van het eerste vel, een rekening van BSR, een onooglijk W’tje in de kleur en de vorm die ik zoek. De BSR, afkorting van Belastingsamenwerking Rivierenland, die ik onbewust vereenzelvig met de regionale heffingen en dus zonder veel nadenken jaarlijks overmaak.
Er bekruipt mij een soort wrevel. Het komt door die steriele, nietszeggende afkorting BSR. Het is die ambtelijke, fantasieloze aanduiding die voor vervreemding zorgt. De betrokkenheid die ik voelde bij het zien van het beeldmerk en naam van het Waterschap is er niet meer. Het gevoel een bijdrage te leveren aan een veilige en schone leefomgeving is verdwenen, uitgedoofd.
Het kleurrijke logo van BSR ziet er schitterend uit. Dat kan ik moeilijk ontkennen. Er is ongetwijfeld een hoop geld voor betaald. Echter, mijn wrevel wordt er niet minder van, integendeel, het ontaardt in een vorm van opstandigheid. Ik voel me genoodzaakt een brief te schrijven waarin ik mij beklaag over hun gebrek aan bescheidenheid. Gedrag dat past bij niet meer dan een administratiekantoor. Boekhouders, saaie cijferaars dienen zich niet op de voorgrond te dringen ten koste van mannen en vrouwen die in weer en wind in de klei en in de stank en vuiligheid van rioolzuiveringsinstallaties werken aan een schoon en veilig milieu. Aan een pauw die met andermans veren pronkt hebben wij geen behoefte.
Mijn kleindochter schreef in haar werkstuk dat het geld voor de bescherming van het land tegen het water van de Lek, aan vreemde mensen wordt betaald. Ze kreeg een 8+.
Er is nog hoop.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
RSS-feed