Aan autowassen heb ik een grondige hekel. Ik stel het uit tot het niet anders meer kan. Tot mijn vrouw de auto nodig heeft voor een dag shoppen met vriendinnen of voor een begrafenis en vegen op de zoom van haar nieuwe lange jurk de dag volledig zullen verpesten. Dus dan ga ik maar, om een langdurige echtelijke ruzie uit de weg te gaan. Uit eigen beweging doe ik het hooguit als ik behoefte heb aan een liefdevolle aai over mijn bol.
Nu dit jaar al mijn zintuigen gericht zijn op water, was er nog een andere reden voor een spontaan bezoek aan de wasstraat van Autobedrijf Kooijman aan de Stuartweg. Wat kwam ik daar over water te weten? Was daar nog iets te zien wat mij altijd was ontgaan, verzonken in gedachten over bezigheden buiten die cabine met zijn stompzinnig gezeem en gespons? Ik besloot mijn camera mee te nemen.
Ik koos bewust voor het Diamondprogramma, omdat ik daar het meeste spektakel van verwachtte. Het was op een na het duurste, maar dat kon me niet schelen dit keer. De wasstraat moest aan het werk gezet.
Ik heb er geen spijt van als ik de foto’s bekijk. De zeepvlokken die op de voorruit worden geslingerd, gevolgd door snoeiharde stralen water uit de honderden gaten van het ingenieuze sproeisysteem. De donkerblauwe borstels, gestuurd door de kordate, maar zorgzame hand van een onzichtbare reuzin die geen plekje van de voor-, boven en achterkant overslaat om er zeker van te zijn dat mijn auto zich niet meer voor kritische blikken hoeft te schamen. De onderkant doet ze niet omdat dat programma te kostbaar is. Ze knipoogt met haar halogene ogen net zo lang als de wasbeurt duurt. Op de welgevormde zijspiegels waar mijn Mazda 3 zo trots op is, draaien als in een wervelstorm bolvormige druppels die me doen denken aan het vet op de kippensoep van mijn moeder. Ik draai mij om en ga op mijn knieën zitten. Ik staar door een spookachtig gordijn van sop naar de bumper van een zwarte Mercedes die ik meteen herken van de snelweg, als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. De hufter die nu gedwongen is om netjes op zijn beurt te wachten.
De schoonheid van de wasstraat, zo moet de fotowedstrijd gaan heten die ik van plan ben uit te schrijven. Voor een foto-expositie van de winnende inzenders is de showroom van Autobedrijf Kooijman uitermate geschikt. Ik hoop op deelnemers uit het hele land.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
Nu dit jaar al mijn zintuigen gericht zijn op water, was er nog een andere reden voor een spontaan bezoek aan de wasstraat van Autobedrijf Kooijman aan de Stuartweg. Wat kwam ik daar over water te weten? Was daar nog iets te zien wat mij altijd was ontgaan, verzonken in gedachten over bezigheden buiten die cabine met zijn stompzinnig gezeem en gespons? Ik besloot mijn camera mee te nemen.
Ik koos bewust voor het Diamondprogramma, omdat ik daar het meeste spektakel van verwachtte. Het was op een na het duurste, maar dat kon me niet schelen dit keer. De wasstraat moest aan het werk gezet.
Ik heb er geen spijt van als ik de foto’s bekijk. De zeepvlokken die op de voorruit worden geslingerd, gevolgd door snoeiharde stralen water uit de honderden gaten van het ingenieuze sproeisysteem. De donkerblauwe borstels, gestuurd door de kordate, maar zorgzame hand van een onzichtbare reuzin die geen plekje van de voor-, boven en achterkant overslaat om er zeker van te zijn dat mijn auto zich niet meer voor kritische blikken hoeft te schamen. De onderkant doet ze niet omdat dat programma te kostbaar is. Ze knipoogt met haar halogene ogen net zo lang als de wasbeurt duurt. Op de welgevormde zijspiegels waar mijn Mazda 3 zo trots op is, draaien als in een wervelstorm bolvormige druppels die me doen denken aan het vet op de kippensoep van mijn moeder. Ik draai mij om en ga op mijn knieën zitten. Ik staar door een spookachtig gordijn van sop naar de bumper van een zwarte Mercedes die ik meteen herken van de snelweg, als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. De hufter die nu gedwongen is om netjes op zijn beurt te wachten.
De schoonheid van de wasstraat, zo moet de fotowedstrijd gaan heten die ik van plan ben uit te schrijven. Voor een foto-expositie van de winnende inzenders is de showroom van Autobedrijf Kooijman uitermate geschikt. Ik hoop op deelnemers uit het hele land.
*'Mijn Vrijstad Vianen in Waterverhalen', een bundel zkv's (zeer korte verhalen) verschijnt begin 2019.
RSS-feed